Met dit vijfde deel komt er een eind aan het eerste luik van De kapers van Alcibiades. Het eerste luik, want een einde waar wel nog een vervolg aan te breien valt én het dankwoord van scenarist Filippi doen vermoeden dat er wel nog albums kunnen volgen.
De ware bedoelingen van de organisatie van Alcibiades zijn eindelijk aan het licht gekomen. Alcibiades wil niet meer of niet minder de heerschappij overnemen van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten opnieuw de rol van vazalstaat opdringen. Dat mag natuurlijk niet gebeuren! Onze helden krijgen hulp uit onverwachte hoek, maar worden ook verraden. Alle partijen stevenen af op de ultieme confrontatie.
Aan plotwendingen geen gebrek in dit vijfde deel. Het is weer ter land, ter zee en in de lucht wat de klok slaat dankzij de verbazingwekkende uitvindingen in deze Europese steampunk-strip. Een beetje té zelfs. Je zit voortdurend in een of andere actie of gevecht gewikkeld. De rustmomenten zijn op één vingerkootje te tellen. Bovendien duiken allerhande organisaties en personages de kop op, zodat je soms niet meer weet wie nu tegen wie aan het vechten is en wie met welke organisatie samenwerkt.
Ook de tekeningen volgen dit patroon. Druk, da's het minste wat je ervan kan zeggen. Vele actiescènes zijn onduidelijk omdat Liberge er te veel details wil instoppen. Dit is nog meer nefast wanneer hij explosies tekent (Photoshopt): hoe meer brokstukken, hoe liever.
Bovendien herken je de vrouwelijke personages nog steeds alleen maar aan hun andere haarkleur (behalve Helena, die een litteken heeft), wat eigenlijk al van bij het eerste deel opviel.
Dit vijfde deel is dus geen echte afsluiter van de reeks. Laat ons het erbij houden dat het de cyclus afsluit in de stijl van de reeks: het is geen hoogvlieger. Als er ooit nog een tweede cyclus komt, kan ik maar één tip geven voor het auteursduo: meer ademruimte voor de lezer aub. Het verhaal en de tekeningen zullen er wel bij varen.
Geplaatst op 08/01/2011
Citeren
