De wereld mag Bill Willingham wel dankbaar zijn dat hij de sprookjes een nieuw elan gegeven heeft. En al wat hij nodig had, was de basis dat de goede sprookjesfiguren verdreven zijn uit hun thuisland door de Tegenstander en zijn leger.
Het eerste deel speelde zich af in de stad. In dit deel trekt Snow White samen met haar opstandige zus Rose Red naar de dierenboerderij, een plaats voor de sprookjesfiguren die niet in de mensenwereld passen. Een krachtige spreuk beschermt de boerderij tegen al te nieuwsgierige mensenogen. Al van bij het begin lijkt er een en ander niet pluis. Er broeit iets. Een opstand, zo blijkt, aangevoerd door twee van de drie Biggetjes en Goudlokje. Een groot deel van de fabels wil ten oorlog trekken en de thuislanden heroveren. Zeer tegen de zin van Snow White, een hinderpaal die de leiders van de opstand uit de weg willen ruimen. Tot overmaat van ramp loopt Rose Red over naar het vijandige kamp.
Bill Willingham rijgt de ene goeie vondst aan de andere. Het is een plezier om te lezen van hoeveel sprookjesfiguren hij de traditionele rol overneemt (ShereKhan) of in een totaal andere rol plaatst (Reinaert de vos, Bagheera). De Biggetjes deinzen nergens voor terug en Goudlokje doet het woord stalinistische praktijken alle eer aan.
Het is trouwens ongelofelijk hoeveel figuren Willingham wel niet in zijn verhaal gestampt krijgt. Die man moet een sprookjesencyclopedie zijn. Van Wieland de smid, de reuzenbroeders en zelfs Rose Red had ik nog nooit gehoord, laat staan een sprookje over gelezen. Bleek dat er inderdaad een sprookje bestaat over Snow White en Rose Red en een ondankbare dwerg. Zo hebben we weer iets bijgeleerd. Om alle verwijzingen te snappen, moet je dus al sterk uit de hoek kunnen komen. Maar het houdt niet op bij alleen sprookjes, buiten de titel zit er nog een verwijzing naar een beroemd boek uit de Engelse literatuur. Voor de kenners: zie de Simpsonsaflevering Kamp Krusty.
Reken daar nog het leuke verhaal en de knappe dialogen bij en je krijgt een meer dan onderhoudend werkje. Laat de vervolgen maar komen.
Geplaatst op 26/12/2010
Citeren
