Vae Victis. Het ter ziele gegane Talent heeft het laatste album, nummer 15, nooit uitgebracht. Uitgeverij Saga heeft deze leemte gelukkig opgevuld, en heeft zelfs meer dan dat kunnen doen: de hele reeks is heruitgegeven. Niet alleen zijn de covers helemaal anders, maar de reeks is ook opnieuw vertaald. Een geluk voor de taalminnaars onder ons.
In deel 11 was Amber/Boadicae samen met haar trouwe Cloduar teruggekeerd naar Gallië, man en kinderen achterlatend, om de Gallische volkeren te verenigen in de strijd tegen Caesar. Een moeilijke opgave: de Gallische stammen maken onderling voortdurend ruzie en bestaan meer uit mannetjesputters dan mannen die voor rede vatbaar zijn. De enige manier om te slagen is een koning te kiezen, de cingetorix, die heerst over alle stammen. In theorie dan toch. Verraad is namelijk schering en inslag. Bovendien loert de schaduw van de mysterieuze Critovax, raadsman van Celtill, de Arvernische prins die cingetorix geworden is, over al hun plannen. Is hij wel zo'n trouwe bondgenoot als Celtill wel denkt?
In Deel 12 is Amber erin geslaagd het vertrouwen van Celtill te winnen. Daarvoor was ze zelfs bereid haar lichaam in de strijd te gooien - in alle mogelijke betekenissen. Amber trekt van de ene bitsige veldslag en belegering naar de andere. Enkele keren hebben de Galliërs de overhand, maar wie zijn geschiedenis wat kent, of het Asterix-album 'Het ijzeren schild' gelezen heeft, weet hoe de opstand uiteindelijk afloopt. De opstand culmineert uiteindelijk in de belegering van Alésia. Onderwijl krijg je een goeie indruk van het verschil tussen het zootje ongeregeld dat de Galliërs vormen en het strikt gedisciplineerde Romeinse leger, dat met ijzeren hand door Caesar, de überstrateeg, geleid wordt.
En als Amber niet vecht, gebruikt ze haar lichaam voor iets anders...
Want door alle gevechten heen, is er nog steeds plaats voor de liefde. De liefde - of misschien beter de vleselijke lust voor Ambe- vormt een leitmotief in de hele reeks, ook en vooral in deze laatste delen. Milon smacht naar Amber, en ook Caesar en Celtill willen haar bezitten. Amber zelf hunkert naar Milon, ook al is hun liefde bijna onmogelijk geworden sinds Milon alleen nog Caesar dient en dus een vijand des Gallisch volk geworden is. Zal het noodlot hen herenigen?
Deze gewelddadige periode in de westerse geschiedenis is geknipt om er een geweldig epos van te maken, en daar is scenarist Rocca meer dan behoorlijk in geslaagd. Door het verhaal rond een stoutmoedige, intelligente en knappe heldin te spinnen die zich staand moet houden tussen alle macho's in een bloedige periode in de geschedenis, is Vae Victis meer dan de zoveelste historische reeks.
Ook tekenaar Mitton mag zich een dikke pluim op de hoed steken. Zijn realistisch tekenwerk heeft er zeker toe bijgedragen dat deze reeks zo succesvol werd. De veldslagen in deze laatste albums zijn schitterend geportretteerd, de raids van de cavalerie dynamisch in beeld gezet. Let ook eens op hoe realistisch die Romeinse uniformen getekend zijn! En dan heb je natuurlijk de rondborstige dames... We moeten er niet flauw over doen, het hoge percentage aan bloot heeft de verkoop geen windeieren gelegd. Maar daar al te veel de nadruk op leggen, zou afbreuk doen aan de reeks. Ze is zo veel meer dan dat. Trouwens, in de laatste albums is er al veel minder T&A dan in de eerste helft van de reeks. Alleen lijkt Mitton een probleem te hebben met paarden. De ene keer zijn die normaal, de andere keer lijken de Galliërs op pony's te rijden. Misschien kijkt hij te veel John Wayne-films?
Deze laatste delen breien een indrukwekkend einde aan de reeks Vae Victis. Of toch niet? Deel 15 heeft een noodlottig, maar toch open einde. Misschien komt er ooit nog wel een nieuwe cyclus. Wij hopen erop.
Recensie van deel 11
