243 verhalen, waar het grootste deel van wij Belgen mee groot geworden is, is de reeks Suske & Wiske rijk. Dat is in hun eigen reeks, want daarbuiten zijn deze 2 eeuwig jeugdige
vedetten ook in andere albums verschenen uiteraard.
Wiske moet een spreekbeurt houden, met als thema koffie, om die wat meer inhoud te geven gaat ze met de teletijdmachine naar de glorieperiode van het Nederlandse koffie maken. Daar ontmoet ze, samen met Suske, Multatuli (Eduard Douwes Dekker).
Het verhaal steekt redelijk ingenieus in elkaar, Wiske betrekt haar juf en klasgenootjes in wat voor hen een ongelooflijk verhaal blijkt, maar wij lezers weten uiteraard beter. Alle klassieke trucs worden uit de oude doos gehaald. De grappen zijn niet nieuw maar aangepast aan deze moderne dagen en daardoor voldoende om de jeugdige lezer te laten lachen en zich niet vervreemd te laten voelen, verder is er spanning, plotwendingen en tragedie. Het lijkt wel of de schrijvers op cursus zijn geweest want dit was in een niet zo ver verleden anders. Natuurlijk is dit geen superdeluxe actiethriller ,maar voor een prille tiener is dit een zeer onderhoudend en een spannend verhaal. Ook let de schrijver van dit verhaal heel goed op de kleine details.
De tekeningen zijn OK, maar ik heb toch als aantekening staan dat de wenkbrauwen die ze nu gebruiken te groot en te invloedrijk zijn in de gelaatsuitdrukkingen. Hierdoor krijgen de personages niet de gezichten die je gewoon bent van de oudere albums en dat viel toch wel tegen. Want veel techniek hebben Willy Vandersteens creaties niet. Wat leuk is om te zien, is dat Wiske haar haren opsteekt, zoals in de al wat oudere verhalen, met de krulletjes naar achter. Wat haar direct een veel volwassener jonkvrouw maakt.
Ik moet zeggen dat er goed aan gewerkt is om Suske & Wiske weer op een zeker niveau te brengen, waardoor je je als fan niet zo bekocht voelt. Als men er zich meer op toelegt om de hoofdpersonages weer te maken zoals ze bedacht zijn, en hen wat minder druk maakt (soms lijken ze aan ADHD te lijden) en ook nog een beetje schaaft aan het verhaal, dan kan het volgens mij niet meer stuk. Zo zullen er weer albums verschijnen waar deze generatie nog jaren later blij over zal zijn, zoals zovelen onder ons dat al waren in het verleden.
Deze De halve Havelaar laat zien dat de studio op goede weg is, ga zo door!
