Saffraannacht is -voor wie de werelden van Lanfeust kent- een burcht in Hedulië. Net als alle vestes is ze voortdurend in oorlog met de buren, de al even kille en ongastvrije baronieën Bleekesteen en Basillaak. Het avontuur begint als de tweede zoon van baron Saffraannacht door zijn vader wordt verbannen naar de veste van zijn oom Disprion. Op dat moment slaat het noodlot meedogenloos toe...Saffraannacht, spin-off nummer zoveel van de Lanfeust-reeks.
Trollen van Troy,
Lanfeust Odyssey,
Lanfeust Queeste,
Veroveraars van Troy,... wie zit eigenlijk te wachten op nóg een afgeleide van de meer dan behoorlijke, oorspronkelijke serie “
Lanfeust van Troy”? Zelfs die reeks werd tegen het einde toe reeds minder. Men zou dus voor minder kritisch staan tegenover het zoveelste uitmelken van een succesnummer. Maar zijn die vooroordelen ook terecht? U leest het hieronder...
Door bij elke spin-off te kiezen voor een andere tekenaar heb je niet voortdurend het gevoel dat er uit hetzelfde vaatje wordt getapt. De tekeningen van
Hérenguel zijn functioneel en aangenaam. Er zitten echte pareltjes bij. Door de sfeerschepping en het gebruikte kleurenpalet is de link met de oorspronkelijke reeks direct gemaakt. Ook de keuze voor een zwarte achtergrond komt het werk ten goede. De kleuren komen daardoor mooi tot hun recht. Aan het werk van de tekenaar is weinig op te merken: degelijk zonder meer.
Over het scenario ben ik minder enthousiast. Het talent van
Christophe Pelinq (u beter bekend als Arleston) staat onomstotelijk vast. Met
Lanfeust van Troy,
De Wouden van Opaal,
Askell de waterwereld en nog tal van andere reeksen bewees hij al meer dan eens zijn kunnen. Arleston werd voor dit album (net als in Amazones van Troy en Legenden van Troy: Tykko) bijgestaan door
Melanÿn.
Het vorige verhaal in de reeks
'Legenden van Troy' zat knap in elkaar en boeide tot het einde. Ook de andere nevenreeksen waren nog te doen. Het niveau van
'Trollen van Troy' zakte uiteindelijk in als een mislukte pudding. Dat ik het over deze reeks heb, is geen toeval. Net zoals bij die miskleun is ook dit verhaal niet gespaard gebleven van humor van het zwakke niveau. Het album begint nochtans goed, niet spectaculair, maar toch genietbaar. Rond pagina 43 is er echter een kentering: het is net of een heel nieuw verhaal begonnen wordt. De sfeer van bij het begin is weg en de lezer krijgt een heel nieuwe schotel opgediend. Een afknapper dus. Hopelijk kan het tweede, afsluitende deel, enig soelaas brengen.
Besluit: het door Uitgeverij L mooi uitgegeven album is aangenaam om naar te kijken, maar ik vrees dat men het huidige tempo van uitgeven/produceren/uitbuiten van Lanfeust-albums beter omlaag zou schroeven teneinde de kwaliteit te garanderen.
Lees ook de andere recensies van de Lanfeust-reeksen:
Trollen van Troy - De veren van de wijzeCixi van Troy - Het geheim van CixiAmazones van Troy - Yquem de WelwillendeLanfeust Odyssey: Het raadsel Goud-Azuur - boek 1Legenden van Troy: Tykko
