De laatste maand zijn er enkele grote titels verschenen en we verwachten er nog enkele de volgende maanden, waarvan sommige wel tot instantklassieker zullen worden gebombardeerd. Soms komen ze, voor mij dan toch, zelfs uit onverwachte hoek.
Kraa, de verlaten vallei, strip van de week geweest, is zo'n parel die je zal koesteren en waarvan je meer dan eens zal genieten.
Benoît Sokal is de man die verantwoordelijk is voor - waarschijnlijk - een van de meest gesmaakte albums van dit jaar. Je zal denken: "Wow, dit klinkt uitermate positief!". Maar wat voor zin heeft het je voor de gek te houden? Dus kan ik maar beter duidelijk zijn. Je kan me het me nadien misschien kwalijk nemen als je dit album niet even goed vindt als ik je hier probeer te vertellen, maar die kans is toch wel klein.
Benoît, den Brusseleir, is geen onbekende in het stripwereldje. Zijn
inspecteur Canardo is door velen gekend en wordt ook hier geapprecieerd als een goede reeks. Anderen kennen hem misschien ook van een van de vele computergames waar hij aan heeft meegewerkt of zelf maakt. Met deze Kraa slaat hij een totaal andere weg in. Hij brengt zowaar een cowboy- en indianenstripverhaal, in een era waar het westen hard was. Waar enkelen de plak zwaaiden en criminaliteit hoogtij vierden.
In deze setting leren we een eigenzinnige arend kennen die luistert naar de naam Kraa en Yuma de indiaan, die een sjamanistische link heeft met dit indrukwekkende dier.
De manier waarop het verhaal voortvloeit, is indrukwekkend, het zijn niet zozeer de menselijke karakters die verwonderen, die zijn om het met een platitude te zeggen echt zoals je ze verwacht, alledaags. Het is vooral de manier waarop hij de arend laat leven en integreert in het geheel en de show laat stelen. Misschien is het de eerste keer dat iemand deze unieke relatie en dit inzicht in de gedachtegang van een dier heeft verstript (of ook niet) en is het dus vrij uniek, maar dat het werkt, is zeker. Het is een tragisch, met mystiek gevuld wraakverhaal.
Als je het boek openslaat in de stripspeciaalzaak, begin dan vooraan. Ik weet uit ervaring dat men vlug bladert en meestal van ergens in het midden pas echt begint te kijken. Maar het zijn de eerste 5 pagina’s die je alle indrukken geven die je nodig hebt om te weten hoe het album verder verloopt. De sfeer is grauw, gemengd met late herfsttinten, de inkleuring is er pal op, je kan er niet meer over zeggen. Het potloodtekenwerk van de natuur en dieren is mooi uitgewerkt. De menselijke karakters zijn misschien niet altijd even goed uitgewerkt en kunnen wat meer correctheid gebruiken, hier en daar zijn de perspectieven niet correct maar het is niet echt zó storend dat je het album laat liggen.
Over deze Kraa heb ik al het belangrijkste gezegd, het enige dat nog rest is dat ik zeer ongeduldig zal wachten op het tweede deel.
Geniet alvast van dit eerste deel!
