stripINFO.be Forum - UGC

Een andere kijk op Acqua Alta

Na discussie intern en vooral op vraag van Fluiten heb ik beslist om de taak op mij te nemen om voor deze reeks ook een recensie te schrijven. Ik had wel een voorwaarde gesteld: als ik dezelfde mening zou hebben als hij, zou ik er niet aan beginnen. Maar ik had ergens het gevoel dat een nieuwe recensie misschien niet de adequate manier was om het anders te verwoorden.

In eerste instantie moet je volgens mij het boek analyseren en beginnen met het gedeelte helemaal achteraan de strip, de tekst van François Schuiten waarin hij dit werk ophemelt.
Schuiten, gekend van zijn 'Duistere steden'-reeks, heeft een levendige verbeelding en durft zelfs dromen omzetten in beeldverhalen (Metamorfoses), dat zijn ook verhalen die je niet altijd dient te snappen om je te onderhouden, daar doen de tekeningen wel hun werk. Ook heeft hij de Holle Aardes gemaakt, die een zeer complexe wereld situeren waar je in het begin eigenlijk niets van afweet en de strips zelfs met elkaar geen aanknopingspunten hebben. Toch word je, als je verder leest, in het verhaal gezogen door de prachtige beelden en ook uiteindelijk door het verhaal, en dan merk je dat het allemaal één groot geheel vormt. Als we deze kennis gebruiken en het verhaal lezen, gaat er misschien wel al een heel andere wereld open.

Ultrequinox is een wereld die op vergelijkbare principes is gestoeld, principes die Schuiten zo meesterlijk hanteert. Je neemt een idee, maakt het in het begin totaal onlogisch en naar het einde toe maak je het wat verstaanbaar voor de lezer. Dat het niet eenvoudig hoeft te zijn, is volgens mij eerder een uitdaging dan een gebrek. Persoonlijk vond ik de Heer Vastenavond van As ook een superserie, hoewel door velen verguisd wegens zijn complexiteit. Maar ik wijk af, waar schort het hier dan aan? Wel, het verhaal is zeer vlot maar voelt aan als een droom die je niet loslaat en je meeneemt voor een lange belevenis in je onderbewustzijn.

Voor mensen die bepaalde regels verwachten van wat ze lezen, zal dit dan ook een zware domper zijn. Er is geen zichtbare of aanvoelbare logica die je gewoon bent van een gestructureerd verhaal. Het voelt meer aan alsof je onderdeel bent van de film van Baron Munchausen en zijn indrukwekkende reizen. Je wordt van hier naar daar geslingerd en het heeft geen, nog geen of één betekenis. En je kan het er niet visueel uitfilteren omdat het niet het type verhaal is dat je zichtbaar ergens naar toe brengt. Dit gaat zo door tot je ergens halfweg het 2de album bent. Dan pas begint het vorm te krijgen en zie je het einde zo aankomen.
Deze Acqua Alta voelt dan ook een beetje aan alsof het meer laagte- dan hoogtepunten heeft, want ondanks dat ik redelijk open ben waren de 2 factotums in het eerste deel voor mij ook op het randje van vervelend af.

Het tekenwerk is zoals je het verwacht van iemand met een architectuur-/geschiedenisachtergrond. Renaissance à volenté!
Hier en daar wat vrijheden perspectiefsgewijs maar zeer passend bij dit verhaal. Dat Schuiten een grote hulp was, is zeer duidelijk. Zijn invloed zie je, maar je voelt ook die van andere mensen, zoals een Terry Gilliam of Magritte voor het surrealistische in het geheel.

Als je graag houdt van niet-logische verhalen met surreële invloeden, dan is dit zeker je ding, anders gelieve zich te onthouden ;-)