Het tweede deel van dit drieluik is een feit. Eindelijk eens een horrorreeks die de verwachting inlost. Sarah, de jonge vrouw met haar opgelopen trauma (hier straks meer over), gaat verder op zoek in deze wereld van gedegenereerden. De scenarist
Christophe Bec is geen onbekende in dit genre. Om eerlijk te zijn is hij geen onbekende in welk genre dan ook. En steeds zijn het stevige, goed in elkaar gestoken scenario's die je meesleuren in het verhaal waar je in sneltreinvaart door leest.
Stefano Raffaele daarentegen is meer een tekenaar van comic-figuren. En dat zie je ook in de tekeningen van Sarah. De bladschakering, de close-ups en tekeningen die over twee pagina's gespreid zijn zijn hier een zeer goed voorbeeld van. Ook de tekstloze bladzijdes vormen hier een deel van maar is dan weer meer door de inbreng van Bec. Dit tekenwerk is niet vlekkeloos, maar het geeft heel goed het inktzwarte scenario weer dat Bec heeft neergepend en laat dit op een kille wijze tot leven komen.
Dus, zoals reeds gezegd is Sarah een jonge vrouw met een trauma. Als kind is zij ontvoerd geweest door een serial killer, en deze ervaring sleept ze nog steeds mee. Ze tracht dit te vergeten en daarom trekt ze samen met haar man David naar Salamanca.
Daar lijkt alles los te lopen. Of toch niet. Het feit dat er in dit dorp geen school is en geen kinderen te zien zijn, maakt Sarah ongerust en ze gaat op onderzoek uit wat hier de reden van kan zijn. De enige foto van een kind vindt ze in het huis van haar buren, de familie Westmore. Een tunnel, die ze ontdekt nadat een loodgieter de warmwaterboiler kwam repareren, was de merkwaardige verbinding tussen haar huis en dat van hun. In deze gang woont tevens een gruwelijk dier/monster. (einde deel 1)
(Begin deel 2) Ze gaat op zoek naar de reden wie dat kind met de vreemde ogen kan zijn en komt terecht in het St-Juliaanziekenhuis. Hier komt ze in contact met de voormalige dokter van het ziekenhuis. Die heeft nog steeds een onbeschrijflijke angst voor de zoon van het gezin Westmore.
David komt ondertussen in contact met het monster. Op zijn weg langs het ravijn kan hij dit gedrocht ontwijken, maar komt hierdoor met zijn wagen in datzelfde ravijn terecht.
Het horrorgenre is iets minder aanwezig in de stripwereld. Daarom is het altijd leuk als er nog eens een poging ondernomen wordt. Zeker als deze zo geslaagd is als Sarah. Voor diegenen die de film "The Hills Have Eyes" gesmaakt hebben is "De kinderen van Salamanca" een film in stripvorm en bijgevolg dus een aanrader. Wel moet je tegen opspattend bloed en verscheurde en verhakkelde lichamen kunnen.
Spanning verzekerd, dus.
