De donkere toren is een van de vroegste successen van Stephen King. Stephen King? Inderdaad, alweer een verstripping van zijn werk, na
De beproeving. Of beter, het is een verstripping van een universum dat King geschapen heeft. De donkere toren - de strip - is namelijk een prequel op de boekenreeks. Zes delen in totaal zullen er verschijnen, en met De val van Gilead is de reeks al aan zijn vierde proefstuk toe.
De donkere toren is het verhaal van de scherpschutters, een groep mannen met de vingers aan de trekker van hun six-shooters, die ze fenomenaal goed beheersen. Het zijn cowboys, maar je kan ze beter vergelijken met bijvoorbeeld de Tempeliers. We volgen Roland, het jongste lid ooit van de groep en zoon van de baas van de scherpschutters, Steven Deschain. Na wat omzwervingen keert hij terug naar Gilead, de thuisstad van de schietgrage bende.
Als u de titel van de strip bekijkt, weet u al waar de klepel hangt. Gilead zal ten prooi vallen aan de Scharlaken Koning en Marten de zwarte tovenaar. Die laatste heeft de koningin in zijn macht. Het wicht moest namelijk per sé een verhouding met hem beginnen. Zij moet Steven doden en zo alvast een groot struikelblok uit de weg helpen. Roland heeft echter onraad geroken en doodt zijn moeder. Maar zoals u al weet, is resistance futile.
Shakespeariaans drama dus, al zou de bard het wellicht mooier geschreven hebben. Niet dat deze comic slecht geschreven is, zeker niet. Scenarist Robin Furth kwijt zich behoorlijk van zijn taak. Het verhaal wisselt intrige, actie en drama af. Toch miste ik net dat ietsje meer dat me volledig in het verhaal zou inzuigen. Zo vind ik de voice-over van de verteller eigenlijk niet nodig. Ze haalt alleen maar de vaart uit het verhaal.
De tekeningen moesten wel van hoog niveau zijn. Niemand minder dan superster Jae Lee (o.a. The Inhumans) is namelijk de tekenaar van de reeks. Of toch volgens de cover. Binnenin blijkt het een andere zaak te zijn. Het is hulptekenaar Richard Isanove die de honneurs voor deel 4 waarneemt. Jae Lee werkte ondertussen verder aan andere delen van de reeks.
Je merkt aan de tekeningen wel dat Isanove geen Jae Lee is, maar toch kan hij de meester voldoende emuleren, zodat je toch een zekere continuïteit in de tekeningen ten opzichte van de vorige delen kunt ontwaren. Wel vallen de veeleer kale achtergronden op. In vele plaatjes zie je gewoon de hoofdfiguren en verder niets.
En dan heb je nog de bijna onvermijdelijke digitale inkleuring, die er hier voor mij wel over is. Er is geen enkele achtergrond met een egale kleur, overal zijn er overdreven lichteffecten. Misschien om het gebrek aan achtergronden te compenseren? Op den duur stoort de inkleuring omdat ze te fel op de voorgrond treedt. Spijtig.
De liefhebbers van de romanreeks zullen kunnen smullen van deze stripreeks. Ook fantasyliefhebbers in het algemeen kunnen deze reeks gerust eens proberen. Wel best een zonnebril opzetten tegen al te felle lichteffecten...
