Zoals steeds als ik een album uit de
collectie “Vrije Vlucht” in handen heb, waren ook nu weer de verwachtingen hoog gespannen. Dupuis slaagt er immers uitstekend in om echte pareltjes toe te voegen aan hun hoogstaande reeks.
De scenarist
Denis Lapière, die we kennen van onder andere het schitterende '
Voor het ongeluk geboren', '
De Goelagwals', '
Luka',... maakt voor dit verhaal gebruik van historische gegevens en geeft samen met de tekenaar Ruben Pellejero (
De Goelagwals) vorm aan een verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten.
De historische feiten: hoofdrolspeelster
Tina Modotti was een Italiaans-Mexicaanse fotografe en actrice. Modotti was verder bekend als communistisch activiste, en omschreef haar beroep ooit eens als "mannen". Tina ontmoette Edward Weston - Amerikaans fotograaf en een van de andere hoofdrolspelers in dit tweeluik - in Los Angeles en werd later zijn model en minnares. Voor haar verliet hij zijn vrouw en 3 kinderen. Het hele gebeuren speelt zich af in het woelige Mexico van de jaren 1920 t.e.m. 1942. Uitgebreidere informatie is - vanzelfsprekend - te vinden op wikipedia.be.
Bij het begin van het eerste boek bevinden we ons in Mexico City op 7 januari 1942, dit is 2 dagen na de dood van Tina. Theo, de homofiele vriend van mevrouw Modotti, vertelt het verhaal van haar leven aan de taxichauffeur die hem naar de plaats van overlijden bracht. Daarbij laat hij geen detail ongemoeid en doet hij uitgebreid verslag over de politieke ideeën en bespiegelingen over de kunst die het groepje vrienden (allen kunstenaars trouwens) hadden. Ook de motieven van de verschillende personages om naar het zonnige Mexico te trekken komen uitgebreid aan bod.
Het eerste deel was vrij ontgoochelend. De overgangen van het heden (dat zich in het boek afspeelt in 1942) naar het verleden van 1923 zijn soms vrij warrig en het is niet steeds direct duidelijk waar en wanneer we ons in het verhaal bevinden. Dat hier en daar flash-backs opduiken uit de kindertijd van de hoofdpersonages maakt het geheel er ook niet overzichtelijker op. Enfin, dat alles is na een herlezing wel te overwinnen. Ik vind het erger dat je als lezer niet meegezogen wordt in het verhaal. Nooit had ik het gevoel dat ik echt meeleefde met de verteller of een geboeid toehoorder was. De vele bladzijden die de auteurs vullen met het weergeven van de relatie van de verteller en de taxichauffeur lijken meer op bladvulling dan dat ze het geheel een meerwaarde geven.
Over het tweede deel kan ik weinig meer zeggen: het gaat verder op hetzelfde elan. Er worden teveel verschillende zaken verteld op het beperkte aantal bladzijden. Een diepere en uitgebreidere uitwerking van een beperktere tijdsperiode was een betere keuze geweest.
Gelukkig maken de tekeningen veel goed: ze zijn bij momenten prachtig en de tekenaar weet erg goed de gevoelens van de personages weer te geven door een uitmuntende weergave van de ogen en het raak neerzetten van de blik. Het kleurgebruik vind ik persoonlijk een stuk minder. De kleuren zijn te fel/helder (ik wijt dit deels aan de papiersoort: men had volgens mij beter gekozen voor een grovere soort) en van sommige scènes zou ik zelfs durven zeggen dat ze verknoeid zijn door een foute aanpak van het inkleuren. Ook dit had beter gekund...
'Een vrijmoedige zomer' is in wezen een 'kunstig' liefdesverhaal, waarbij de kunstenaars zich duchtig te goed doen aan hun muze. Enigzins prikkelend is het geheel wel, overtuigend maar zelden...
Weetje voor de cinefilen onder ons: Actrice
Ashley Judd speelde Modotti in de biografische film
Frida.
