Voor de tekeningen van Maaike Hartjes moet je zijn. De tekenstijl is net het kopvoetertjesniveau ontstegen. Het verschil tussen de personages kan je alleen maar ontdekken omdat Maaike met een pijltje de naam van de persoon aangeeft. Het verschil tussen de kleurling en de blanke zijn dan weer enkele schuine lijntjes in het hoofdje. Het maakt het lezen allemaal niet gemakkelijker. Er zijn pagina’s waar deze pijltjes op de rand van het storende af zijn, maar zonder zou je dan weer niet weten wie er nu rond een tafel zit en wat er op hun bord ligt. Maar wie hier geen problemen mee heeft kan met deze strip toch een leuk dagboek doornemen van “de avonturen van Maaike Hartjes in Zuid-Afrika”.
Het verhaal: Maaike krijgt een uitnodiging om in Zuid-Afrika deel te nemen aan een Stripexpositie in Grahamstown. Deze zal plaats vinden tijdens het kunstenfestival. Het is duidelijk dat Maaike dit niet kan laten voorbijgaan en hier gaat ze dan ook graag op in.
Eens geland in Zuid-Afrika komen alle stereotypes aan bod. Van de rijke, gegoede blanke tot de arme, luie, niet-werkende neger. De onveiligheid en de agressie. Enfin, je kan ze zo gek niet opnoemen of ze krijgen wel een plaatsje in deze strip. Deze gegevens zijn totaal niet kleinerend bedoeld, maar zo voelt de tekenares ze aan. Ze vraagt zichzelf op een zeker moment af waarom mensen zo graag naar Zuid-Afrika gaan. Zelf kan ze daar niet direct een reden voor vinden. Je moet je huis super beveiligen, je auto moet je niet onbewaakt achterlaten, een hond is meer een extra bewaking dan een troeteldier, ....
Het verslag is leuk om te lezen, maar dan ook niet meer dan dat. Het is allemaal zo voorspelbaar en vaak heb je een déjà-vugevoel. Lekker ontspannend, soms wat verwarrend maar een aanrader zou ik het niet noemen. Eerder iets dat je terloops eens meeneemt uit de bib.
Geplaatst op 08/09/2010
Citeren
