Met een titel als Antichrist schep je een toch wel een bepaald verwachtingspatroon: duivels, demonen, de Apocalyps. Zeker bij elke rechtgeaarde Slayer-fan, die uw recensent toch wel was in zijn jeugd (ok, die jeugdzonde is nog niet voorbij). Komt daar nog de intrigerende en mooi geschilderde cover bij, en je denkt dat je weet wat je kan verwachten...
En dan krijg je een verhaal over Napoleon.
En ja, Napoleon moet wel de Antichrist geweest zijn in zijn tijd. Heeft hij (en het Directoire) er niet voor gezorgd dat vele kerken leeggeroofd werden, de clerus van zijn onaantastbare status beroofd werd en de Kerk ondergeschikt gemaakt aan de Staat? Maar wees gerust, deze strip is geen socio-politieke analyse van de Napoleontische tijd.
Napoleon is wel een belangrijk personage, maar niet het hoofdpersonage. Zijn (opgelegde) veldtocht naar Egypte en de 'tussenstop' in (lees: verovering van) Malta is slechts een vehikel voor scenarist Falba om feiten met een flinke dosis fictie te verweven. Zijn Napoleon is niet alleen een veroverende generaal, hij is een generaal die dorst naar oude kennis, kennis die de Hospitaalridders van Malta bezaten. Bezaten, want de geheime kennis is verstopt in een burcht in het Heilige Land, en dus in handen gevallen van de heidense moslims na de herovering.
Dat is niet naar de zin van de Hospitaalridders, een oude Maltese ridderorde (eens iets anders dan de eeuwige Tempeliers) en ook niet naar de zin van Achar de Bonvouloir. Hij krijgt de opdracht van de paus om Malta te verwittigen van de nakende invasieplannen. Na deze mislukking krijgt hij de opdracht van de grootmeester van de orde om zijn trouw aan de orde zogezegd af te zweren en Napoleon te vergezellen naar de Oriënt.
Het verhaal telt dus heel wat plotwendingen, sommige nogal ongeloofwaardig. Alsof iemand het in die tijd zou wagen om de ballen van een scheepskapitein af te snijden om een vijandelijk schip niet te laten kanonneren? Maar kom, er zijn voldoende leuke elementen om de strip tot een redelijk verhaal te kneden, al is het een stuk minder zwierig dan bijvoorbeeld De Schorpioen.
En spijtig genoeg volgen de tekeningen niet echt. Zo kent tekenaar Aleksic schijnbaar maar twee soorten wenkbrauwen. De actie komt bijwijlen ongeloofwaardig over door allerlei rare poses. Maar andere actiescènes zijn dan veel beter georkestreerd. Het valt dan ook direct op dat de cover door een andere tekenaar is getekend. Gaat de Europese strip de Amerikaanse toer op?
Gelukkig redt de inkleuring ietwat de meubelen. En dan doel ik niet op de lichtjes, die dankzij digitale inkleuring veel beter tot hun recht komen. Er is een scène met schepen in een mistbank, en die kon er nooit zo gelikt uitgezien hebben zonder digitale inkleuring. Het is eigenlijk de eerste keer in een Europese strip dat de meerwaarde van digitale inkleuring me zo opgevallen is.
Dus: redelijk scenario met nog wat potentieel, maar hopelijk kan de tekenaar zijn niveau wat opkrikken voor de verdere delen.
Geplaatst op 22/08/2010
Citeren
