Er is voorlopig niemand die de hoeveelheid verhalen die zich in hetzelfde universum afspelen, zo goed uitbuit als
Arleston. Het klinkt misschien niet al te positief, maar het mag gezegd worden dat je sommige reeksen allesbehalve schitterend kan noemen. Het begon allemaal met
Lanfeust van Troy, die daarna zijn heil ging zoeken in de
sterren, en de eerste spin-off volgde met
Trollen van Troy. En er volgden nog een pak meer reeksen waarvan de karakters in de wereld van Troy leven of geleefd hebben. De ene al wat meer succesvol dan de andere.
Sommige zijn goed, zoals de eerstgenoemde, en voor Trollen heb ik ook een zwak. Al de andere zijn wat minder en kunnen me dan ook niet bekoren. Maar als je hoort dat Arleston een van zijn meest besproken en sexy karakters een spin-offreeks geeft, dan verwacht je al wat. Cixi, het liefje (of vrouw afhankelijk van de reeks) van Lanfeust, krijgt dus een eigen avonturenverhaal. En dat de verwachtingen hooggespannen zijn, kan je wel raden. Ze is een van de drijvende krachten achter elke reeks waar Lanfeust in meespeelt, en het is echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Maar als ze spint, is ze meer dan bekoorlijk. Het geheel wordt gesitueerd in de periode dat Cixi van Lanfeust weggaat en terugkeert naar Eckmül. Lanfeust is volgens haar een saaie piet geworden, een van de redenen waarom ze weggegaan is (lees ook:
Keizerin Cixi). Maar Thanos is ook niet echt iemand om naar uit te kijken.
Het verhaal start wanneer Cixi onderweg is van Darshan naar Eckmül. Haar schip wordt overvallen door een sampanpiraat. Daar wordt ze door de Oyako, de piratenkapitein, bevrijd. De sampan is echter alleen bezet door een vrouwelijke bemanning. Ze nemen haar op en leren haar ook vechten met bijl, mes, zweep, enz. … om uiteindelijk een volwaardig lid te worden van de bemanning.
Wat vooral leuk is aan dit deel, is dat je te weten komt waar Cixi zo goed heeft leren vechten. Iets waar ze in de Lanfeustsaga niet echt schitterend in was tot ze als vrijheidvechter in Eckmül roet in het eten gooit van de dictator. Het verhaal is vlot geschreven en vertoont niet echt hiaten, maar hier had zoveel meer in kunnen zitten. Waar Arleston nu 45 bladzijden voor gebruikt, had in minder gekund. De extra ruimte had hij dan kunnen gebruiken om meer diepte in het verhaal te steken. Let op, als ik het moet vergelijken met andere van zijn laatste creaties, staat dit deel op een iets hogere ladder. Toch komt het tekort om zich te meten met het origineel of met de aflevering "Keizerin Cixi".
De tekeningen van Olivier Vatine voelen een beetje “
Aquablue” aan, een van de reeksen waar hij zijn megasucces aan te danken heeft, maar zijn iets anders afgewerkt. Het geheel volgt de Arlestonregels maar is toch weer knap naar zijn hand gezet. Puik werk, ja, dit mag meer gebeuren.
Deze Cixi is apart, geeft antwoord op sommige vragen die je jezelf had gesteld in het verleden als je de eerste Lanfeustreeks hebt doorbladerd, maar let op, creëer voor jezelf geen te hoge verwachtingen of je wordt teleurgesteld wanneer je het verhaal de eerste keer leest. Daarom ook dat je dit boek na de eerste lezing even moet laten rusten, zoals een fles rode wijn die je opentrekt, daar drink je ook best niet direct van, en dan voor de tweede keer lezen en constateren dat de strip toch beter is geworden. Laat ons hopen dat Arleston ons een tweede deel geeft waar we van kunnen watertanden en hij daarbij even de commercie vergeet… want de tekeningen zijn het meer dan waard.
