Arleston.
Voor vele stripliefhebbers is die naam al genoeg om een album aan te schaffen. De man lijkt wel een patent te hebben op goeddraaiende fantasyreeksen. Voor anderen staat hij dan weer symbool voor stripdiarree. En laat ik nu net buikgriep krijgen toen ik de vijf eerste delen van de reeks begon te lezen. "Wel, ik kan de strips dan toch in de gepaste omstandigheden lezen", dacht ik.
Was mijn buikgevoel gegrond?
Opaal is bedekt met wouden. De wereld wordt voor een groot stuk overheerst door de priesters van het Licht. Aan het hoofd van deze Kerk staat Xarchias, de
pontifex. Hij is een inslechte, niets en niemand ontziende tiran, die wel de schijn van het goede moet ophouden. Zijn magie ontleent hij, net als alle priesters, aan toverstenen die door het ooit dominerende en zachtaardige ras der Titanen gedolven zijn. De priesters van het Licht wilden de Titanen lang geleden verjagen. Cohars, een afvallig priester in die tijd, heeft de Titanen geholpen te ontsnappen.
Darko, de held, komt erachter dat hij de afstammeling is van Cohars. Volgens een aloude profetie zal hij de Titanen laten terugkeren. Dat laat Xarchias natuurlijk niet zomaar gebeuren. Wat volgt is een vrij vertrouwd stramien: de held moet op queeste om de wereld te verlossen van deze afgrijselijke schurk. Darko wordt bijgestaan door een kleine groep compagnons: zijn oom Urfold, zijn zus Sleilo, Ghorg, een quasi onverslaanbare duivel en later ook nog Tara, ex-generaal-paladijn van het Licht. Samen trekken ze op zoek naar de Titanen in een wereld vol magie, intelligente rassen en een aparte fauna en flora.
Dat klassieke stramien zet zich onder andere door in de zwart/wit-tegenstellingen: Darko is de goedheid zelve, Xarchias is de baarlijke duivel. Je hebt zachtaardige rassen, die over de kling gejaagd worden door de slechten.
Het moet gezegd, de vaart zit er goed in. Je hebt als lezer geen tijd om je te vervelen. Veel gevechten, spannende sequenties, de nodige dosis bloot en op een litertje bloed meer of minder wordt niet gekeken. Ghorg is niet alleen een deus-ex-machina die één keer per maand kan worden opgeroepen in een noodsituatie, maar zorgt tevens voor een komische noot. Voor mij lijkt zijn kop wel te sterk op die van
Predator als je zijn hoorns wegdenkt.
Het scenario van Arleston wordt overigens uitstekend in beeld gebracht door Pellet. Zijn vrij 'realistische' (toch voor fantasy) tekeningen zijn meer dan goed te pruimen. Hij schudt enkele prachtige decors uit zijn mouw. Vooral het Paleis van het Licht is uitermate goed getekend. En de digitale inkleuring doet zijn tekeningen zeker recht aan.
Misschien omdat ik gevreesd had voor een teleurstelling van formaat, heb ik toch genoten van deze Wouden van Opaal. Spijtig genoeg lijkt dit verhaal zozeer op
Lanfeust dat een vergelijking onvermijdelijk is. Aan de eerste cyclus van Lanfeust kan
De wouden van Opaal niet tippen. Toch is het een amusant verhaal geworden dat best te pruimen valt voor de fantasyliefhebber.
En wat raar is, mijn buikgriep was over toen ik het deel 5 aan het lezen was.
