Caroline Baldwin, de heldin met de menselijke trekjes. Ook zij kan falen, ziek worden, verdriet hebben en vergissingen begaan. De vrouw die tegen wil en dank mysteries moet gaan oplossen.
André Taymans, de man die gezichten zo uitdrukkingloos kan tekenen dat je met een copy/paste vaak hetzelfde effect zou hebben. Hier en daar wat lijntjes rond een hoofd maken ons duidelijk dat deze persoon geschrokken is. Zweetdruppels vertellen ons dan weer dat hier een inspanning aan vooraf ging en tranen in de ogen betekenen verdriet.
Maar, voor alle duidelijkheid, dat is niet storend. Als je een strip van deze tekenaar-scenarist ter hand neemt, weet je dat het zo zal zijn: van
Nero Wolfe over De
Dochters van Afrodite tot
Mac NamaraEven het verhaal kort schetsen. Een oude vriendin van Caroline Baldwin, Roxane, heeft een zeer gevaarlijk plan. In 2008 zijn er de
Olympische Spelen in China en daarom wil ze samen met een aantal actievoerders een Tibetaanse vlag op de top van de Everest planten, als antwoord op de continue Chinese propaganda. Uit veiligheidsoverwegingen geeft Roxane de reeds uitgestippelde route aan Caroline door. Als haar iets zou overkomen...
Het is het scenario dat deze strip zo sterk maakt. Taymans is specialist in het op het verkeerde been zetten van de lezer, een kunst die aan weinigen is gegeven. Bij de meesten voel je meteen al waar het verhaal naartoe gaat. Dat lijkt hier ook het geval, maar je wordt regelmatig misleid, waardoor je met spanning blijft doorlezen. En wanneer je denkt dat je het eindelijk doorhebt, is er weer een sprong naar links of rechts die je je denkpiste weer eens doet herzien. Tot op het einde voel je de spanning, afgewisseld met pagina's rust die je even doen wegdromen, samen met de leden die de tocht naar de Everest ondernemen.
Chapeau hiervoor.
Het is altijd een verademing als je nog eens een strip ter hand kan nemen waarin op de eerst bladzijde een verhaal begint en je op de laatste de clou te weten komt. Al te vaak worden verschillende delen gebruikt om een verhaal te vertellen. Dan kan je het natuurlijk complexer maken en dieper in de materie wroeten, maar ondergetekende stamt uit de tijd van
Buddy Longway en
Jonathan... Een afgerond verhaal in één deel geeft een gevoel van opluchting als je de laatste pagina omdraait, en je niet weer eens met de zoveelste cliffhanger geconfronteerd wordt, die je doet uitkijken naar een volgend deel dat waarschijnlijk pas binnen een jaar uitkomt.
Als als alles meevalt. Op het uitgavebeleid in ons Vlaamse landje kan je tegenwoordig geen klok meer gelijkzetten.
Bij deze wens ik meteen ook de hele reeks aan te prijzen, al zijn de twee eerste delen meer een soort van detective, waarin moorden dienen opgelost te worden. Eens Taymans echter weet wat te doen met zijn heldin, laat hij alle remmen los en wordt geen onderwerp, hoe delicaat ook, uit de weg gegaan.
