Een groene Val is het 23ste album uit de stripreeks
Marsupilami. Het oorspronkelijke idee was van
André Franquin maar heeft ondertussen een hele metamorfose ondergaan. En dit is niet ten goede gekomen aan de personages of aan het verhaal.
Deze strip is een vrije bewerking naar een verhaal dat geschreven is voor de
tekenfilmserie en de naam “Croc Vert” meekreeg (wat ook de naam voor het Franse album is). Schrijvers van dienst: ene Cyril Tisz en Guillaume Ernard. Aanpassingen voor deze strip zijn gedaan door
Stéphane Colman.
Alleen deze gegevens deden me al huiveren: dat men tegenwoordig al tekenfilmverhalen moet recupereren om nog eens een album van de Marsupilami in elkaar te flansen.
Het verloop even kort samenvatten: de jonge Hector Forrest gaat met zijn bijziende tante Diana naar Palombië om daar een plant te onderzoeken die de naam Immobilis Tempo draagt. Victor is een fervent liefhebber van de Marsupilami en hoopt die dan ook tegen het lijf te lopen. En dat gebeurt, of wat had je gedacht. Alles verloopt in de beste harmonie en er is geen vuiltje aan de lucht. Tot... de mondvoorraad geplunderd wordt en Victor, samen met de Marsupilami, op onderzoek uitgaat om de dader te vatten.
Het hele verhaal is in dagboekstijl geschreven en zorgt voor de ondersteuning van de belevenissen van het hoofdpersonage Hector
Hoezeer deze geel/zwarte diertjes mij in de beginperiode konden charmeren, de huidige verhalen vervullen me met steeds meer afkeer. De humor is van een lamentabel allooi en teert nog steeds op de schitterende gags van de eerste albums van deze reeks. De persoonsnamen zijn vaak zo belachelijk dat zelfs het kleinste kind hier niet meer kan om lachen. Mister Bluprint en Khebcheenteevé. Komaan, geef nou toe... Hoe belachelijk kan je het nog maken. En dan die bijziende tante... De originaliteit is in de strip ver te zoeken. Oude grappen die al duizendmaal verteld zijn, worden nogmaals uit de kast gehaald, vermengd met het bijslepen van monsters en wezens die het verhaal nog ongeloofwaardiger maken.
Vijftien pagina’s lang kabbelt het verhaal rustig verder, en laat deze nou net nog te pruimen zijn. Hier en daar wat flauwe humor, maar wie maalt daar om. Wat er daarna nog te beleven valt, wil ik zo snel mogelijk vergeten. Het scenario hangt met haken en ogen aan elkaar, de tekeningen lijken soms wat onafgewerkt en het over de grond rollen van de lach is me bij deze ook niet gegeven. Hoogstens eens een mondhoek die omhoog krulde. Maar of dit nu een zenuwtrek was of een lichte vorm van amusement laat ik graag in het midden.
Net als in de voorgaande delen wordt het kappen van de regenwouden aangeklaagd. Wel gelukkig dat ze
FSC-gecertificeerd hout hebben gebruikt om deze strip te drukken, want anders zou ook dit hun nog aangewreven kunnen worden als laksheid en onkunde.
Toch wil ik nog een andere mening horen en mijn dochter van zestien krijgt deze strip in de hand. Misschien ben ik gewoon te oud geworden voor deze verhalen. :( Wordt misschien vervolgd.
