Voor de liefhebbers van alternatieve Amerikaanse comics is een nieuwe strip van Daniel Clowes altijd een feest. De man heeft in zijn carrière al vele terechte prijzen gekregen voor zijn werk, onder meer voor David Boring en Ghost world, dat ook verfilmd en naar het Nederlands vertaald is. Het was bovendien alweer vijf jaar geleden dat deze late veertiger nog eens een comic geproduceerd had. Hij hield zich de laatste tijd meer bezig met films produceren. Ondertussen heeft hij ook nog een openhartoperatie ondergaan en is zijn vader, George, aan wie hij het boek opgedragen heeft, in een ziekenhuisbed gestorven.
Uitgeverij Oog & Blik komt nu op de proppen met
Wilson, Clowes' nieuwste comic, amper een week na de release ervan in het Engels.
In
Wilson volgen we het gelijknamige hoofdpersonage, een late veertiger. Clowes schetst ons een diepgravend beeld van een onsympathieke eenzaat die, ondanks zijn totale gebrek aan sociale vaardigheden, contact probeert te zoeken met andere mensen, om dat contact dan weer zelf vakkundig kapot te maken door ongezouten zijn menig over alles en iedereen te ventileren. Het meest van al houdt hij van zijn hond, de rest van de wereld moet eraan geloven.
Nadat zijn vader in een ziekenhuisbed gestorven is, besluit hij contact te zoeken met zijn ex-vrouw omdat hij niet langer alleen door het leven wil gaan. Dan ontdekt hij dat hij een dochter heeft...
Wilson is in vele opzichten anders dan Clowes' voorgaande werk, vooral omdat de comic voor een keer niet voorgepubliceerd is in zijn serie
Eightball én bij een andere uitgever verschenen is: Drawn & Quarterly in plaats van Fantagraphics.
Clowes gebruikt de structuur van de gagstrip om zijn verhaal uit de doeken te doen. Elke pagina telt zes tot acht kaders en eindigt met een pointe of cliffhanger. Niet dat elke pagina met een (schater)lach afloopt, dat is helemaal Clowes' stijl niet. Veelal is het met een traan, meestal zelfs gewoon wrang en schrijnend. Pas na een plaat of vijftien begin je in te zien dat de comic een doorlopend verhaal vertelt en niet zomaar een verzameling losse platen vormt. Een heel ingenieus gebruik van narratieve vorm,vind ik.
Deze structuur doet de lezer meer nadenken over het verloop van het verhaal. Dat is ook nodig, want naar het einde toe maakt Clowes grote sprongen in de toekomst waardoor de lezer zelf veel moet invullen en deduceren.
Maar de gagstructuur is niet het enige unieke aspect. Elke pagina is getekend in een andere stijl, van ronduit cartoonesk tot hyperrealistisch (voor Clowes’ doen, denk nu niet dat hij een Frank Frazetta is). Ook de inkleuring en in mindere mate de inkting draagt bij tot de stijlverschillen.
Met
Wilson is Clowes weer teruggekeerd in het land van de graphic novel, en daar kunnen we alleen maar ontzettend blij mee zijn. Het is ongelofelijk hoe hij erin slaagt je toch doen mee te voelen met een van de minst sympathieke personages die je je maar kan inbeelden.
Wilson is voor mij een grand cru geworden, al moet ik bekennen dat ik een onvoorwaardelijke fan van de auteur ben. Hopelijk duurt het nu geen vijf jaar meer voor we iets nieuws krijgen. Zet uitgeverij Oog & Blik aan om nog werk van hem te vertalen en koop deze fantastische strip!
