Eerst het evidente: dit is een heruitgave, uiteraard van een klassieker. Het origineel stamt uit 1980. Schuiten is een familienaam die heel wat belletjes doet rinkelen. Als je er dan ook nog
François voorplakt is het hek helemaal van de dam.
De gebroeders Schuiten hebben elk hun eigen talent. Luc, die zijn ouders opvolgt als architect, maar zeker met de
tekenpen overweg kan en François die we al kennen als een uitstekend tekentalent. Je kent hem vooral van de voortreffelijke reeks ‘
De duistere steden’. Wanneer je deze talenten combineert verkrijg je dit eerste deel van de reeks ‘
De holle aardes’.
De kortverhalen bestaan uit een verweving van intrige, fantasie, lichte erotiek en sciencefiction die onderling zijn verbonden door enkele pagina’s met fanellen. Wie of wat ze voorstellen kan je zelf lezen en uitzoeken, dat is al een leuke uitdaging op zich. De verhalen op zich zijn niet diepgaand, maar apart van setting, opbouw en relaas. Ze spelen zich allen af in totaal ongekende werelden, die eigenlijk meer vragen scheppen dan dat ze beantwoorden. Als je gaat zoeken in latere werken van François, zie je dat hij al eens uit deze verhalen put.
De tekeningen zijn om van te snoepen, zeker als je nagaat dat dit eigenlijk de moeder is van alle latere werken van de auteur in stripalbum-formaat. Weliswaar had François hiervoor al wat gepubliceerd in enkele andere tijdschriften. Om terug te komen op de tekeningen: de gebruikte technieken, het detail, de inkleuringen en ook de architecturale inbreng is vrij uniek en creëert een sfeer die zeldzaam is.
Carapaces is niet het type album dat je gaat kopen alleen voor het verhaal. Integendeel: je koopt dit voor de sfeer, voor de prachtige tekeningen en de uitdaging die het meebrengt om te proberen begrijpen wat alles eigenlijk voorstelt.
Geplaatst op 10/05/2010
Citeren
