Voor de niet-kenners van “De werelden van Aldebaran”:
De auteur vertelt in “De werelden van Aldebaran” over de eerste pogingen van de mensheid om verre planeten te koloniseren. We volgen Kim, die eerst op Aldebaran (cyclus 1 – vijf delen) en later op Betelgeuze (cyclus 2 – vijf delen) geconfronteerd wordt met uitdagingen van zeer verschillend karakter. Vreemde wezens, onbekende werelden en menselijke waanzin zijn daarvan belangrijke onderdelen. Voor de typische, houterige tekenstijl van Leo moet je zijn. De figuren, vooral de gezichten, zijn niet echt realistisch. Hoewel: het moet gezegd dat de auteur reeds een evolutie heeft doorgemaakt en beter uitgewerkte tekeningen weet te brengen. Vooral de gelaatsuitdrukkingen bij min of meer extreme gevoelens (bv. als de peronages kwaad zijn, roepen,...) blijven een kwelling voor het oog en komen absoluut niet realistisch over. Een al dan niet vluchtige blik in het album zal er dus zeker niet voor zorgen dat dit wordt meegenomen omwille van de prachtige illustraties. Langs de andere kant is er toch iets te zeggen voor de eenvoud. Geen overladen plaatjes, maar duidelijke en overzichtelijke bladspiegels.
Maar hoe zit het met het verhaal? Hiervoor wil ik toch even teruggrijpen naar de eerste 2 cycli. In de eerste cyclus,
Aldebaran, bracht de auteur een schitterend epos over de kolonisatieproblemen die op een verre, onbekende wereld kunnen optreden. De lezer werd meegetrokken in een fascinerende omgeving en werd geboeid door het wezen van de Mantrisse. In de tweede cyclus,
Betelgeuze, werd al meer de nadruk gelegd op de menselijke verhoudingen. Minder boeiend dan de eerste reeks van 5 boekjes, maar dankzij het mysterie dat opgeworpen werd rond de semi-intelligente Iums toch een mooi geheel.
Anders is het gesteld in “Antares”. Het verhaal is deze keer naar mijn mening te langdradig: er zijn geen noemenswaardige nieuwigheden en actie is er nauwelijks te ontdekken. Dit album (net als de 2 vorige trouwens) is niets meer dan een ontdekkingstocht in de fauna en flora van Antares, zonder zelfs echt vernieuwend te zijn. Er is geen sprake van intrigerende of fundamenteel andere wezens, de dochter van Kim even buiten beschouwing gelaten, wat het geheel minder boeiend maakt.
Bovendien slaagt de auteur er niet in om een bepaalde spanning op te bouwen: verschillende gebeurtenissen (vooral op menselijk en gevoelsmatig vlak) dienen zich te plots aan, waardoor ze aanvoelen als een fait divers waarin je niet echt kan geïnteresseerd zijn.
Enkele elementen moeten de aandacht van de lezers weten vast te houden: een verwend nest dat ruzie probeert te stoken, vreemde buitenaardse gebeurtenissen en relationele spanningen. Bij mij werkte deze mix slechts met wisselend succes.
Ik wil ook nog meegeven dat Leo blijkbaar niet erg hoog oploopt met religieuze fantici. Zowel in de eerste als in de laatste reeks van 5 strips is er een sekte verantwoordelijk voor meerdere (menselijk) drama's. Je kan niet om duidelijke verwijzingen naar het Christendom en de Islam heen. In Antares heb je bv. de getrouwde vrouwen die hun haar afscheren en het lichaam hullen in een soort overal die de vrouwelijk vormen verbergt. Ook het contrast tussen de fundamentalistische leiders en hun minder fanatieke volgelingen komt duidelijk aan bod. Dat de groep van Kim met die personen nog heel wat last zal krijgen in de 2 afsluitende delen staat buiten kijf.
Moet je dit album nu kopen of niet? Persoonlijk geef ik Leo nog het nodige krediet. Er zijn genoeg elementen aanwezig om het verhaal sterk te eindigen. Het niveau van de eerste 2 cycli zal echter niet meer gehaald worden. Vermoedelijk is iedereen nieuwsgierig genoeg naar het slot van de hele saga om behoorlijke verkoopscijfers neer te zetten, maar ik blijf toch licht ontgoocheld in dit boek.
