Het eerste wat opvalt als je de boekjes van Dylan Dog vastpakt, is dat ze erg mooi en verzorgd zijn uitgegeven. De reeks bestaat uit kleine boekjes (iets groter dan A5) in zwart-wit met een gekleurde cover. De Italiaanse covers zijn volledig ingekleurd, maar bij de Nederlandstalige kaft hebben ze heel stijlvol enkel het hoofdpersonage en het bloed een kleurtje gegeven. Het ziet er prima uit en past mooi in de kast.
Maar hoort het daar wel thuis, is de vraag. Pulp is niet altijd even gemakkelijk te definiëren, maar deze reeks van de 'detective van nachtmerries en bovennatuurlijke verschijnselen' zou ik toch zeker in die categorie plaatsen. Pas op, dit is nog geen waardeoordeel, maar zoals je een prachtig geïllustreerde 'Dr Jekyll and Mr Hyde' van Mattotti gaat uitgeven in een luxeversie, verdient deze pulp volgens mij een goedkope uitgave. Persoonlijk had ik de strip liever gezien met slappe kaft en op groezelig krantenpapier gedrukt en in elke krantenwinkel te koop voor 3 euro, dat zou beter bij de sfeer passen. Ik ben natuurlijk wel niet de uitgever die er ook nog geld moet aan verdienen. Ik veronderstel dat een kleinere oplage maar met grotere winstmarge een veiliger belegging is.
Hoe zit het nu met de strip zelf? Beter dan ik in eerste instantie dacht, moet ik zeggen. Zowel in 'Jack The Ripper' als in 'Dageraad van de Dood' krijg je precies wat je verwacht van horrorpulp: wat spanning, wat gruwel, soms echte horror, schreeuwende meisjes en af en toe een blote borst. Zo zijn er duizenden films gemaakt, waarvan er veel het niveau van Dylan Dog niet halen. Het is niet verrassend of origineel, maar wel goed gemaakt. Een vlotte vertelstijl zorgt voor een hoog tempo en je leest de boekjes (toch 96 platen) gemakkelijk in één ruk uit.
Wat vooral goed is, is dat de auteurs hun werk niet te serieus nemen. Er zit veel humor in, onder andere door Groucho, een imitator van de bekendste Marx Brother en de sidekick van Dylan Dog. Hij lijkt niet alleen sprekend op de filmvedette; hij heeft ook dezelfde, chaotische humor. In de film ging het hem iets beter af, omdat daar het tempo verschrikkelijk hoog lag. Dat gaat natuurlijk niet in een strip, je kan proberen wat sneller te lezen, maar je krijgt natuurlijk niet dat effect. Zijn humor varieert van flauw tot geniaal. Maar je kan je moeilijk ergeren aan de flauwe moppen, want dat doen de vrouwelijke tegenspeelsters al voortdurend. Goed gezien van de auteurs om zo die kritiek al te voorkomen. Verder zit er in de verhalen nog genoeg relativerende humor, zodat je de andere, hardere scènes met een korreltje zout kan nemen.
De zwart-wittekeningen zijn erg wisselvallig. Soms ziet het eruit als haastwerk en doet het een beetje denken aan onze krantenstrips zoals de Rode Ridder en Bakelandt. Maar andere tekeningen zijn dan weer schitterende sfeerplaten met een fantastisch gebruik van zwartvlakken. Kijk maar even naar de eerste verschijning van het ectoplasma, of de moord op de blonde Elizabeth in 'Jack The Ripper'.
Dylan Dog is dus puur entertainment zonder pretenties. De echte horrorfan zal hier plezier aan beleven, al is het maar door het herkenbare van de situaties. Ik zal de boekjes niet snel herlezen, maar ik wil gerust beginnen aan de volgende delen. En dat is meer dan ik van veel andere series kan zeggen.
Geplaatst op 02/04/2010
Citeren
