Laat ik deze recensie voor de verandering beginnen met het eindoordeel: 'Supermooi en héél leuk!' Dat waren de woorden die m'n bijna negenjarige zoon uitsprak na het lezen van dit 249e album van Jommeke. Het belangrijkste doelpubliek van de reeks blijkt dus nog steeds aangesproken door het concept. Dit bleek trouwens al toen hij het album pas te zien kreeg: razend enthousiast werd er gereageerd op zowel de cover als de tekening op de eerste pagina.
Zelf ben ik minder enthousiast. Het verhaal begint met enkele moraliserende items uit de actualiteit (milieuproblematiek en pesten) die al te uitgesproken en overdreven in beeld gebracht worden. Verder passeren alle gekende ingrediënten uit de oude albums de revue: Anatool op roverspad, Gobelijn die blundert, Flip onder het roet ... allemaal even zoutloos gebracht, de scenaristen zaten duidelijk zonder inspiratie.
Ook het verhaal rommelt langs alle kanten: er wordt van de hak op de tak gesprongen en pas na pagina 24 is er sprake van iets wat op een verhaallijn lijkt. Waar de oude albums er in slaagden om een vrij boeiend geheel te brengen dat ook volwassenen kon aanspreken, is dat hier ver te zoeken.
Qua stijl neigt het album duidelijk naar -wat ik noem- de Nickelodeon-generatie: platte humor en ruw (onbeleefd) taalgebruik worden niet geschuwd. De eigenheid van de Jommeke-albums is voor een groot deel verloren gegaan.
Wat de tekeningen betreft weten de tekenaars wel redelijk gelijke tred te houden met de oude albums. De vaak onmogelijk aandoende poses die zo typerend zijn voor het Jommeke-universum worden veelvuldig gebruikt, waardoor de eigenheid van Jef Nys' tekenwerk bewaard blijft.
Besluit: jonge kinderen zullen best plezier beleven aan dit album, maar de generatie die is opgegroeid met deze guitige bende zal het vrij vlug laten afweten als men niet terugkeert naar Jommeke-oude-stijl met een degelijk verhaal.
Geplaatst op 24/02/2010
Citeren
