Christophe Arleston is ons allen bekend van de werelden van Troy, met Lanfeust van Troy nog steeds als kroonjuweel. In Ythaq dompelt hij ons onder in de intriges van een een science fictionserie met fantasy-elementen. De reeks draait om de avonturen van Graniet, Narvath en Callista, opvarenden van een luxueus ruimtecruiseschip, die schipbreuk lijden op de raadselachtige planeet Ythaq.
In het zevende deel, Het teken van de Ythen, spoelt Narvath aan op het eiland waar het selecte groepje helden gestrand is. Je komt als lezer meer en meer te weten over het diabolische intergalactische spel waarin ze beland zijn: blijkbaar hebben de mysterieuze Ythen de spelregels gewoon veranderd of, beter nog, het spel gewoon volledig afgelast in hun voordeel.
Arleston neemt ons weer vakkundig mee in zijn intussen welbekende fantasy-rollercoaster. Hij mixt de gevestigde waarden van het verhaal vakkundig met nieuwe karakters en laat allen weer ongelofelijke avonturen beleven, soms zelfs aan zo’n tempo dat je even moet terugbladeren om de draad die je in de ‘
demondrop’ op de vorige pagina bent kwijtgeraakt, weer op te nemen. En daar schort het een beetje: soms gaat het echt tè vlug, waar in de eerste vijf delen het verhaal aan een haalbaar tempo werd verteld, lijkt dit deel, net als het vorige, op steroïden te draaien.
Het tekenwerk van Floch is zoals je het van Arleston reeksen gewoon bent, al valt het wel op dat het werktempo in de studio’s hoog ligt: als je de eerste drie delen naast dit deel legt, zie je duidelijk het verschil in afwerking die een artiest op papier kan zetten als hij meer tijd krijgt om zijn vak goed te doen.
Het teken van de Ythen is een noodzakelijk deel in de serie omdat je eindelijk meer te weten komt van het hoe en waarom onze helden vastgelopen zijn op deze fantastische planeet. Laat ons alleen hopen dat de steroïden uitgewerkt zijn in de volgende albums. Het blijft al bij al een vermakelijke
Sci-Fi fantasyreeks die je, eenmaal je ze in je collectie hebt, gewoon blijft volgen.
