stripINFO.be Forum - UGC

Zachte kleuren voor een hard verhaal.

Een cover is het uitstalraam van een strip. Dat hebben ze in Amerika al lang begrepen en daar wordt de cover dan meestal gemaakt door een echte ster om te verdoezelen dat het binnen heel wat minder is.
Gelukkig zijn we in Europa nog niet zo ver. Ik had dan ook heel hoge verwachtingen toen ik de covers zag van Hard Tegen Hard. Erg symbolische en expressieve beelden, heel flashy door de gele steunkleur.

Het viel dan ook een beetje tegen toen ik uiteindelijk de strips in handen kreeg. Binnenin is het allemaal sepia met zwarte kaderranden. De enige kleur is geel en dat voor een paar zaken zoals de taxi of de rolstoel van de hoofdpersonages. Een procedé waar ik begrip voor op kan brengen (denk aan het meisje in rood in Spielbergs Schindlers List), maar hier leek het soms ook willekeur voor wat geel was: de bril van Telenko, de badge van een politieman, ...

De tekenstijl van Ralph Meyer, die onlangs nog scoorde met De Mangoest, doet een beetje denken aan de vroeger Derib (Buddy Longway, Yakari). Niet spectaculair maar voldoende.

Het verhaal van Tome (die met Janry Robbedoes terug op de kaart bracht) begint ook een beetje aarzelend over een taxichauffeur die zijn aan een rolstoel gekluisterde vrouw haat. Maar hoe langer het verhaal duurt, hoe intrigerender het wordt. Er zitten toch ook wel wat onverwachte wendingen in.
Een van de personages is naar Reservoir Dogs aan het kijken en dat is natuurlijk geen toeval. Ook hier wordt gespeeld met wisselende scènes en verschillende gezichtspunten.
Vanaf deel twee kijken we immers mee door de bril van de vrouw en dan wordt het ineens een ander verhaal. Vooral dit deel, Martha's benen, maakt de serie tot een echte aanrader. Wat een doorsnee thrillerreeks leek te worden, blijkt nu een ingenieuze puzzel te zijn waarin elk personage een verborgen leven lijkt te hebben.
Deel drie is dan weer iets minder sterk, maar door zijn verrassend slot is het toch een mooie afsluiter van een bijzondere reeks.

Dus, toch maar afgaan op de cover.

Je vorige recensie vond ik wel heel kort, maar deze vind ik best goed!

Ik vond die keuze voor fletse kleuren met gele accenten net zeer leuk. Meyer heeft geen spectaculaire stijl, voor de rest, maar hij kan wel goed karakterkoppen op papier zetten, en dat vind ik wel leuk.

Dit vind ik wel leuk aan deze site: dat je een reactie kan plaatsen op een recensie. Verschillende lezers hebben verschillende standpunten en het is leuk als die zo aan bod komen.

Ik vond die sepia en gele accenten ook wel interessant, maar ik stoorde me vooral aan de willekeur (voor mij toch) van het ingekleurde. Waarom ook die bril, of die badge, of die speelgoedtaxi?
Ook de ingekleurde kaders van de off-screen voice sprongen op die manier overdreven hard in het oog.

Ik was vooral ontgoocheld door het contrast van de erg sterke symboliek en expressie van de covers en de inderdaad weinig spectaculaire stijl binnenin.

Maar opgelet: voor iedereen die de reeks nog niet gelezen heeft, het is toch een aanrader hoor.

Ik zou 'm in elk geval eens moeten herlezen :)

Ze is inderdaad veel beter dan de eerste.

De reeks ken ik niet maar ga ze toch eens zoeken, ik hoop alleen dat ze nog gemakkelijk te vinden is.

Ik denk dat dat goed zou moeten meevallen

Ach, herlezen... Zoveel strips, zo weinig tijd... :(

(alhoewel, ik heb net Betelgeuze en Aldebaran bovengehaald om te herlezen en een recensie te schrijven)

Mooi voornemen :)

Mijn lijstje "te herlzen" is inderdaad lang. Mijn lijstje "voor 't eerst te lezen" is momenteel ook 47 strips lang (oef, nog steeds minder dan 50!)

Persoonlijk houd ik wel van Meyer's tekenstijl maar het sterkste aan deze reeks is inderdaad de switch waarin je vanaf deel twee door andere ogen kijkt. Niet dat het nog nooit gedaan is, maar toch een goede vonst, vooral omdat het hier zo'n sterk effect heeft. Na 2 delen weet je nog niet welk gezichtspunt de waarheid toont.
Ik heb de reeks lang geleden gelezen en aan deel drie ben ik nooit toegekomen. Tijd dus om dat eens op te snorren!

Een aanrader op dat gebied is: Rashomon, de film van de Japanse grootmeeste Kurosawa.
Men spreekt zelfs van het Rashomon-effect.

wiki:
Het Rashomon-effect is het effect van de subjectiviteit van de waarneming bij herinneringen. Het effect houdt in dat wanneer men verschillende getuigen van dezelfde gebeurtenis laat navertellen wat ze hebben gezien, ze vaak behoorlijk verschillende - maar tevens even aannemelijke – verhalen vertellen.[1] Het effect is vernoemd naar de film Rashomon (1950) van de Japanse regisseur Akira Kurosawa, waarin vier getuigen van dezelfde misdaad elk hun eigen versie van het verhaal vertellen. Iedere versie spreekt de andere versies op een aantal punten tegen

Kent iemand nog voorbeelden in de stripwereld?