stripINFO.be Forum - UGC

Besame mucho
vrij vertaald: heel veel kusjes

tekst: Philippe Paringaux
tekeningen: Jacques de Loustal
genre: psychologische novelle

In een boek over strips (ik weet niet meer welk) werd bovengenoemde strip als ‘bijzonder’ aangeprezen. Het heeft lang geduurd voor ik het via internet te pakken heb gekregen, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Het bleek inderdaad een bijzondere strip te zijn, die duidelijk buiten de commerciële hoofdstroom valt. Het verhaal kan onderhoudend noch amusant genoemd worden, maar daarmee wil ik zeker niet zeggen dat het saai is.

In feite is het verhaal bij deze strip minder belangrijk, alles draait om de sfeer, de stemming. Bij de eerste indruk lijkt de jazzmuziek de sfeer aan te geven, maar de hoofdpersoon die hier ten tonele wordt gevoerd, verraadt een geestesgesteldheid die door geen enkele muzieksoort wordt bepaald. Ik zal het verhaal niet vertellen –het is trouwens zeer eenvoudig- maar me beperken tot de psychische constellatie van het mensentype waar hier aandacht voor wordt gevraagd.

Barney de saxofonist en begaafd improvisator is een mens die als het ware in zichzelf is opgesloten; contactarm, gespeend van elke sociale vaardigheid. Voor Barney is de idee die hij van de werkelijkheid heeft, belangrijker dan de werkelijkheid zelf. Hij is niet autistisch, maar zijn gedrag doet daar wel aan denken. Bovendien heeft hij ook nog een soort dwangneurose: zijn witte linnen schoenen mogen nooit vuil worden.
Ik weet niet in hoeverre een dergelijke mens voor zijn daden verantwoordelijk kan worden gesteld, maar Barney’s egocentrisme en egoïsme lijken eerder geestelijke handicaps dan menselijke ondeugden. Voortdurend kwetst hij de medemens die, uit bewondering voor zijn muzikaliteit, hem liefde en geld schenkt en keert hem of haar daarna de rug toe. Kenmerkend is het voorval waarbij hij tegen de barman zegt “Dag Maurice, je bent niets veranderd”, waarop die barman antwoordt “Maurice is er al twee jaar niet meer”. Drugs passen volledig bij een mens die van meet af aan zijn eigen werkelijkheid schept. Als de dealer zijn sax en witte schoenen meeneemt, blijft er voor Barney geen bestaansreden meer over; zijn zelfrespect is met die attributen verdwenen en hij pleegt een logische zelfmoord.

De hoofdpersoon word geloofwaardig neergezet. Zulke mensen bestaan.
De sobere tekeningen zijn voorzien van een even sobere tekst. De tekeningen, die zeker niet fraai zijn, passen goed bij het verhaal; de grafische saaiheid onderschrijft de dorre geest en het grauwe leven van de hoofdpersoon. Ook de inkleuring is mat, zelfs waar de felle zon schijnt, en ook dat past bij het kleurloze karakter van de saxofonist. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat een geestloos mens muziek kan voortbrengen die anderen ontroert. Dit is het enige waar ik vraagtekens bijzet.

Remco Campert schreef ‘Het leven is vurrukkuluk’ en Jean-Paul Sartre ‘Walging’; boeken die iets zeggen over de auteurs. Ik weet niet of ‘Besame mucho’ iets zegt over het levensgevoel van de auteurs, de strip zelf beperkt zich tot observatie en laat het oordeel over aan de lezer.

Voor hen die meer dan verpozing in strips zoeken, is ‘Besame Mucho’ een strip die je beslist moet lezen. Begin er echter niet aan, als je niet bereid bent je in een ander mens te verplaatsen.

Schitterende recensie weer, Hans!!
Ik heb dit boek al enkele keren in mijn handen gehad, maar net door de sobere en sombere tekeningen weer weggelegd. Als ik het nu nog eens tegenkom, hou ik het stevig vast. :)

Weer schitterend verwoord. Deze strip, net als Veter, al vaak in de handen gehad maar steeds teruggezet omdat de tekeningen me nogal somber overkwamen. Bij een volgende gelegenheid... Wie weet!

De eerste frames meten je 'n impressie aan van een met zon gekleurd vakantiedorp. Het voelt allemaal 'n beetje lekker... Bij avondval poseren de figuranten lauw en verveeld en beetje bij beetje loopt je leeg. Je stemming gaat onderuit naarmate de musicus schijnbaar betere optredens maakt en omgekeert evenredig verder van zijn bewonderaars leeft.
Van bij de eerste optredens van Barney tracht je je de melodie van 'besame mucho' ze goed mogelijk te herinneren maar na enkele hoofdstukken plakt de melodie in je kop, steeds heftiger naarmate het gemoed van de spilfiguur kleffer wordt en alle levensvreugde in de goot terecht komt. Daarna doe je hard je best om de melodie weer uit te gommen. Als de saxofonist zijn 'besame mucho' sublimeert en zijn laatste stukje ziel verruilt voor de absolute vergetelheid, plak je in je zetel... sich.
Heb je het lef om je in deze album echt voor de sfeer open te stellen dan eindig je met 'n haarbal in je maag en wrijf je in je koude handen. 9de kunst? Zeker, want je hart klopt nog in je keel.
De teksten zijn van bijzonder goed gephraseerd en de inkleuring verglijdt subtiel met de 'bijzondere' stemming. Dit is geen bedverhaal maar toch het echt leven, hopelijk niet het jouwe.

8o Hans je weet me telkens weer te verbazen met je TALENT!!! :]
Bij de volgende gelegenheid...