genre: misdaadroman
Citaat:
Ken je dat verhaal van Lino? Nou, luister. Zo’n vijftien jaar geleden, het kan een jaartje meer of minder zijn, had ik een neef. Hij heette Lino, maar iedereen noemde hem de schildpad. Weet je waarom? Hij deed niets anders dan steeds maar dezelfde zin zeggen: “5 is het perfecte getal. 5 is het perfecte getal.”
Als je hem vroeg: “Wat betekent dat verdorie?”, dan zei hij met zo’n eigenwijze smoel, van iemand die overal schijt aan heeft: “Twee armen, twee benen en dit gezicht. Zie je ze? Dat is mijn huis. Twee plus twee plus één is vijf, stomme idioot.”
Dergelijk gedrag zal voor de meeste mensen onbegrijpelijk en zinloos zijn geweest en dat is wellicht de kern van bovengenoemd beeldverhaal.
Het zal minstens 55 jaar geleden zijn dat ik ergens het volgende waar gebeurde verhaal las:
Een man komt thuis, zoent zijn vrouw, geeft haar een bosje bloemen, aait de kinderen over hun bol, roept de hond en neemt het dier mee naar buiten. Gedurende een flinke wandeling gooit hij met stokken, laat de hond apporteren en speelt met het dier; hij blijkt een echte dierenvriend. Onderweg zegt hij de voorbijgangers gedag en wenst hen smakelijk eten. Het is duidelijk: hier loopt een gerespecteerd en misschien wel geliefd persoon. Thuisgekomen snijdt hij het vlees voor, gaat aan het hoofd van de tafel zitten, gebaart zijn kinderen plaats te nemen, sluit de ogen en spreekt een kort dankgebed uit. Daarna volgt een gezellige gezinsmaaltijd.
Een uur later brengt de man zijn kinderen naar boven. Voor ze gaan slapen laat hij hen geknield het avondgebed doen, geeft ze weer een kus, dekt ze toe en gaat naar beneden. Beneden worden grammofoonplaten gedraaid en boeken en tijdschriften gelezen, tot het tijd wordt om naar bed te gaan.
De volgende morgen, na het gezamenlijk ontbijt (met gebed,) laat de man de hond weer uit en gaat naar zijn werk. Beroep: kampbeul in een concentratiekamp ergens in Nazi-Duitsland. De man doet zijn werk tot volle tevredenheid van zijn superieuren.
De abjectie die dit verhaal oproept, zal voor de meeste mensen onbegrijpelijk en zinloos zijn.
De strip die ik zojuist gelezen heb riep bij mij dezelfde gevoelens op als 55 jaar geleden. De zwart-wit tekeningen met veel grijsblauw ondersteunden die emoties nog.
‘5 is het perfecte getal’ gaat over een maffioso die zijn zoon aanraadt, alvorens een moordopdracht uit te voeren, eerst rustig een kop koffie te drinken. Je kunt niet doden zoals dat hoort als je niet vooraf op je gemak een kop koffie tot je neemt. Ook deze maffioso is zeer gelovig, alleen handelt hij niet tot tevredenheid van zijn superieuren, als de gebeurtenissen een wending nemen waar hij niet op ingesteld is.
Een zeer lezenswaardige strip, waar je wel even tijd voor moet uittrekken.
Geplaatst op 12/02/2009
Citeren
