genre: een echte klucht
Het gaat hier weliswaar over Ierse monniken, maar dan specimen zonder de kenmerkende vroomheid. Zeven geestelijken die niet anders dan als gespuis kunnen worden aangemerkt, waaronder een dief, een hoerenloper, een woesteling en een dronkenlap. Dat zij de zeven hoofdzonden vertegenwoordigden zit hen bepaald niet dwars.
De hele grap is dat, na de zoveelste dodelijke plundertocht, juist deze zeven onverlaten door de aartsbisschop van Ierland worden uitgezonden om de Noormannen te bekeren.
Het kon niet uitblijven, het schip dat de verlossing voor de Vikingen komt brengen wordt geënterd en de bleekscheten worden voorbereid op een vrolijke kruisiging. Helaas, er was te weinig timmerhout voor de festiviteiten, want de scheepsbouw had prioriteit. Zoals in een klucht betaamt, waar steeds iemand binnenkomt als net aan de andere kant de deur dicht gaat, volgt de ene toevalligheid de andere op. Allerlei geloofwaardige en ongeloofwaardige verwikkelingen hebben ten slotte tot gevolg dat de zeven schijnheiligen een hele Vikingvolksstam in de rivier kunnen dopen. Het zal allemaal weinig verschil uitmaken: plunderen blijft leuk.
Dit is het vierde album uit de serie, en wat mij betreft, tot nu toe het beste. Een origineel verhaal, goed getekend, vlot verteld, grappig en nergens platvloers. Ik heb me er uitstekend mee vermaakt. Nu nog een dergelijke strip over mullahs en ayatollahs.
Geplaatst op 15/12/2008
Citeren
