stripINFO.be Forum - UGC

genre: autobiografie

Lat, de auteur, vertelt in dit eerste deel over zijn eigen jeugd in Perak, een van de staten die Maleisië vormen. Het gaat om een echte dorpsgemeenschap ver weg van de stedelijke drukte. Lat verteld met sympathie en liefde voor de mensen bij wie hij is opgegroeid. Voor hem of haar, zelfs als je in Nederland in bijv. Amsterdam of Rotterdam bent groot geworden, is er veel herkenbaars en, als je je verplaatst en inleeft, wordt er nog meer grijpbaar. Simpele belevenissen kunnen voor een kind de betekenis van wereldgebeuren hebben. Natuurlijk is de wereld van Lat voor ons vreemd en anders, maar dat maakt de strip extra boeiend. De tekeningen, heel anders dan ik gewend ben, hebben een sterk komisch effect en maken de vertelling heel lichtvoetig. Al die knulletjes met gebitten waarin minstens het dubbele aantal tanden moet zitten dan de realiteit voorschrijft, de vrouwen daarentegen met een soort geishapruimenmond; het is erg ongewoon maar ook erg grappig.

En nu wat over mij zelf, voor zover het om herkenning gaat:
Ik heb, net als de kleine Lat, van mijn vader (meer dan eens) een stevig pak slaag gekregen, maar mijn achting voor die ouwe heer heeft er niet onder geleden. Lat moest op de Koranschool Arabisch leren en vond dat kennelijk maar niets; dat herinnert mij aan mijn opleiding tot misdienaar, waarbij ik steeds weer struikelde over die verdomde Latijnse teksten. Ik heb kennis gehad van ‘het rijke roomse leven’ en, hoewel ik daar in filosofische zin afstand van heb genomen, zijn mijn herinneringen mij dierbaar. De moslimtradities hebben volgens mij de zelfde weerklank op de auteur gehad, al kan ik niet beoordelen of hij die tradities nog volledig onderschrijft. Ook Lats ervaringen met de sterke arm der wet deden bij mij weer van alles boven komen. En dan de fiets; hoe belangrijk was dat object niet in het leven van een Nederlands kind? Het is duidelijk dat genoemd vehikel ook in Maleisië van grote importantie was. Tenslotte, de veelvuldige goede raad en goedbedoelde adviezen van de volwassenen, waar je als kind zo’n hekel aan kon hebben; de auteur had er ook ervaring mee.
Dit deel eindigt met het vertrek van de 10-jarige (dat is mijn schatting) Lat naar kostschool in de grote stad Ipoh. Ik heb zelf ook zo’n jaar of vijf op kostschool doorgebracht, dus ik ben benieuwd naar het 2e deel.

Op de omslag van dit album is het volgende te lezen: ‘een van de beste cartoonboeken ooit’. Aan de binnenkant van die omslag wordt Lat een geliefd en gelauwerd cartoonist genoemd. Ik weet niet wat deze schrijver/tekenaar nog meer heeft gepubliceerd, maar ‘Kampong Boy is in ieder geval géén cartoonboek, maar een echt beeldverhaal. Ik begrijp echt niet dat een uitgever zo iets laat passeren.

‘Kampong Boy’ is een hele fijne strip die gemakkelijk leest, heel amusant is en voor iedereen die terugkijkt naar zijn of haar jeugd, wel iets te bieden heeft. Pardon, voor hen die nog met hun jeugd bezig zijn: lezen, het is hartstikke leuk.

Volgens m'n vrouw ben ik in m'n jeugd blijven steken. Is vrees dat ook dit album op m'n verlanglijstje komt te staan... ('vrees', want die lijst wordt echt wel véél te lang!).

Dit klinkt zo bekend in de oren... :P