Eind juli 1986 vertrekt de beroepsfotograaf Didier Lefèvre met het vliegtuig naar Pakistan om, in opdracht van Artsen Zonder Grenzen, een reportage te maken over een reis naar Afghanistan tijdens de oorlog tussen het Russische leger en de Moedjahedien.
Didier legt zijn indrukken vast in vele, vele foto's. Al die foto's achter elkaar leverden kennelijk een onvolledig verhaal, want hij verzocht schrijver/tekenaar Emmanuel Guibert hem te helpen om al die foto's te completeren tot een volledig beeldverhaal.
Dit eerste deel behandelt Didiers ervaringen vanaf zijn aankomst in Pakistan, de opvang door personeel van Artsen Zonder Grenzen, de voorbereidingen op de reis per karavaan en de reis langs allerlei omwegen en over vele bergen (om de Russen te vermijden) tot een punt diep in Afghanistan.
De lezer maakt kennis met vreemde mensen, goede mensen, nare mensen. Hij leest over een land met een weerbarstige natuur en een cultuur die steeds weer verbazing oproept. Het is een boeiend verslag dat geen moment verveelt, misschien juist omdat alles zo droog verteld wordt en onnodige details worden vermeden.
Wat me wel opvalt is, dat foto's zich moeilijker laten lezen dan getekende plaatjes. De tekenaar beperkt zich tot wat belangrijk is, een foto toont alles. Zo af en toe zijn de foto's niets anders dan wat extra plaatjes, die weinig of niets aan het verhaal bijdragen, maar ik heb dat niet als een bezwaar ervaren en ik zou ze zelf ook niet hebben weggelaten.
Deel 2 en 3 zijn al uit en ik zal ze zeker aanschaffen.
Geplaatst op 17/02/2006
Citeren
