In tegenstelling tot 'De Avonden' van Gerard Reve, gaat het hier niet om een op stripwijze geëllustreerde volledige roman, maar om een echte stripversie van een literair werk: City of Glass. Let wel: ik zeg niets ten nadele van Dick Matena, die prachtig werk heeft geleverd met Reve's klassieker, maar het is geen strip.
Broze Stad daarentegen is een buitengewone strip geworden die, ondanks het cult-karakter, zich gemakkelijk lezen laat. De beeldentaal verraadt een vindingrijke geest en heeft alles om een strip echt strip te maken, met een perfecte verhouding en samenhang tussen beeld en tekst. Slechts een enkel voorbeeld: De verteller informeert de lezer over de eenzaamheid van de hoofdpersoon, die zichzelf al wandelend verliest in de straten van New York: die eenzaamheid wordt uitgebeeld met een kijkje door het raam. Huizen met ramen worden lijnstructuren, lijnstructuren worden doolhoflijnen, doolhoflijnen worden Mondriaanlijnen, Mondriaanlijnen worden een bekend ovaal schilderij van Mondriaan, ovaal verandert in vingerafdruk, vingerafdruk zit op het raam van de hoofdpersoon, we zien de voeten van de vereenzaamde hoofdpersoon door het raam.
Het heeft geen zin hier op de inhoud in te gaan; gewoon lezen. Ik wil slechts kwijt dat deze strip - ik weiger de termen 'beeldroman' of erger 'graphic novel' te gebruiken - over de kronkels van de menselijke geest gaat, maar dat dit gebeurt in de vorm van een niet eens onaardig detectiveverhaaltje. Het einde is tragisch en zwart, evenwel zonder de zwaarmoedige nihilistische sfeer die sommige mensen naar de afgrond of de spoorbaan leidt.
Als het tekenwerk van dezelfde klasse was als bijv. 'Malemort' van Eric Stalner zou zijn geweest, had deze strip van mij een 10 gekregen (hors categorie), nu blijf ik op een 9 (briljant) steken.
Geplaatst op 26/01/2006
Citeren
