'Stripfiguren maken onze kinderen dik,' stond vorige week in de krant te lezen. Zoiets valt minstens vreemd te noemen als je weet wat de kinderen de dag van vandaag voorgeschoteld krijgen: Kabouter Plop, Piet Piraat, De Kampioenen, De Planckaerts en, eh, jawel, de Pfaffs! Vis zonder graten én het valt, kortom, niet te vreten.
Bij Blacksad, een reeks die duidelijk wel wat te bieden heeft, blijf je niet op je honger. De scenario's van Canales, in combinatie met het tekengeweld van Guarnido maken de reeks al even gemakkelijk te verteren als een welgemikte kniestoot in de maagstreek, maar je blijft er wel naar verlangen.
Het was dan ook enorm fijn om de derde Blacksad, 'Rode Ziel', na twee jaar wachten in handen te krijgen. John Blacksad, detective én kat, loopt na lange tijd Otto Liebber, een oude vriend en omstreden atoomchemicus weer tegen het lijf. Liebber maakt deel uit van een groep linkse intellectuelen, de 'twaalf apostels' genaamd en dat op een moment dat in de States fel wordt gefulmineerd tegen alles dat met het communisme samenhangt (Blacksad speelt zich af in het Amerika van de jaren '50). De heksenjacht van Senator Gallo, een stijve haan (cock was hier een toepasselijk woord geweest) is daar niet vreemd aan.
Wanneer één van de intellectuelen wordt omgebracht, vreest Blacksad dat de moordenaar het eigenlijk had gemunt op Liebber. Vanaf dan beschouwt hij het als zijn plicht om diens beschermengel te worden en gaat de bal goed aan het rollen.
Na de twee vorige albums is ook dit weer een schot in de roos. Meer nog, het lijkt steeds beter te worden. Het scenario is duidelijk meer gelaagd dan de vorige twee. Zo weet Canales perfect de toon te zetten bij de korte liefdeshistorie tussen Blacksad en Alma Mayer (niet toevallig auteur van het boek 'La Fontaine Today'). Guarnido zorgt in 'Rode Ziel voor een onvergetelijke Senator Gallo (Die kam! Die kleur!) en een aantal geweldige actiescènes. Het verlangen naar de volgende Blacksad is er na deze duidelijk niet op verminderd!
Geplaatst op 12/12/2005
Citeren
