Toen 3 jaar geleden het eerste deel van Dexter Londen verscheen, met een aantrekkelijke cover en de naam Léo erop, hapte iedereen gretig toe. Hij staat immers bekend als bedenker van de fantastische reeksen Aldebaran en Betelgeuze, waarin bij zijn fascinatie voor vreemde fauna en flora uitgebreid tentoon stelt. Maar let eens goed op, er staat nog een andere naam om die cover! Jawel, het tekenwerk is van de hand van ene Sergio Garci a, in het Nederlandstalige gebied ook wel bekend, of eerder niet bekend, voor zijn strip Bericht van Mars, waarvan enkel het 1ste deel vertaald werd. Bij het lezen blijkt Dexter Londen dan ook al gauw een kat in een zak te zijn.
Het verhaal gaat over een laffe loser die, om aan de kost te komen, zichzelf verhuurt als beroepsavonturier. Op zijn eerste avontuur, dat hem voorgeschilderd wordt als een makkelijke opdracht met goede verloning, verloopt niets echter zoals hij het verwachtte.
Met dit gegeven kan je natuurlijk een boeiend verhaal vertellen, en zo mogen we ook van Léo verwachten. Niets is echter minder waar. Het lijkt wel of Léo, in zijn enthousiasme om een nieuwe reeks te starten, vergat om te doen wat we van hem gewend zijn: goede personages uitwerken met goed doordachte dialogen en alles overgieten met een lekkere laag mysterie. Het gevolg is een slap scenario dat vaak nergens heen lijkt te gaan en nooit boeiend wordt. De ontknoping in het derde deel komt niet enkel te vroeg - zowat 10 pagina's epiloog is wel net iets teveel van het goede - ze kan ook geen moment boeien of overtuigen.
Ok, het scenario mag dan al niet het beste zijn wat we al gelezen hebben. Misschien wordt dit gecompenseerd door de tekeningen? Helaas. In het eerste deel is het niveau nog treffelijk en kan Garcia zijn gebrek aan talent nog enigszins verhullen. Maar geleidelijk aan verzanden den tekeningen in een uitstalraam van onkunde: alle details en zorg aan de tekeningen verdwijnen en geforceerde houdingen, overacterende personages en totaal onjuiste perspectieven maken meer en meer hun opwachting. Gelukkig kan de inkleuring van Lola Moral de gebreken in de tekeningen aanvankelijk nog enigszins wegmoffelen, maar het mag niet baten. Ondanks haar sfeervolle, kleurrijke tinten, is het duidelijk: Dexter Londen is een flauw afkooksel geworden van wat het had kunnen zijn, het lijkt wel of het scenario en de tekeningen tussen de soep en de patatten klaargestoomd zijn. Niemand die het zich zal betreuren dat deze reeks na 3 delen reeds afgelopen is.
Geplaatst op 14/09/2005
Citeren
