De opkomst van extreemrechts, een vader die aan Alzheimer lijdt, de angst om te mislukken als kunstenaar... Manu Larcenet gaat de zware thema's niet uit de weg. En toch lees je dit tweede deel van De Dagelijkse Worsteling grotendeels met een glimlach. Larcenet is erin geslaagd een mooi evenwicht te vinden tussen dramatiek en humor. Het ene moment zat ik ongegeneerd te gniffelen, om dan plots ontroerd te raken door een pakkende scène. Ja ja, de emoties krijgen het soms zwaar te verduren bij het lezen van strips.
Ik was al zeer te spreken over het eerste deel van het semi-autobiografische De Dagelijkse Worsteling, dat in 2004 de prijs voor het beste album op het festival van Angoulême won. Maar geloof het of niet (ik beveel je warm aan me te geloven, of wat had je gedacht?), het vervolg is zelfs nog beter.
Dat het leven niet altijd over rozen gaat, maar een dagelijkse strijd is, ondervindt fotograaf Marco aan den lijve. Tot zijn immense vreugde krijgt hij de kans om samen met zijn grote voorbeeld Fabrice Blanc te exposeren. Maar dit brengt weer extra druk met zich mee, en Marco begint te twijfelen aan zijn capaciteiten als fotograaf. Daar komt nog bij dat de gezondheid van zijn vader steeds achteruit gaat. Om nog maar te zwijgen van zijn vrouw die hem de oren van zijn kop zaagt om een nieuwe woonst te zoeken. Gelijkaardige situaties en problemen maken wij allemaal elke dag mee, waardoor De Dagelijkse Worsteling zeer herkenbaar en geloofwaardig is.
Zoals ook in zijn ander recent werk, waarvan een vriendelijke uitgeverij hopelijk ooit voor een Nederlandse vertaling zal zorgen, schippert Manu Larcenet met groot gemak tussen een karikaturale en realistische tekenstijl. Haast onopgemerkt, en dat heb ik nog niet veel tekenaars zien doen.
Larcenet werkt momenteel aan het derde deel van deze reeks. Ook in de Verenigde Staten hebben ze ondertussen de Fransman ontdekt. De Dagelijkse Worsteling zal er verschijnen onder de titel Ordinary Victories. Een mooie overwinning!
Geplaatst op 24/07/2005
Citeren
