stripINFO.be Forum - UGC

Er zijn van die stripverhalen die je als kind leest en die een vrijwel onuitwisbare indruk op je maken. Meestal gaat het dan om bepaalde scenes die je om de ene of andere reden op je harde schijf opslaat (ook al bestond dat woord in mijn kindervocabularium nog niet). Dan denk ik aan de vingers krakende kapitein bij de Blauwbloezen, of Joris Jasper die uit Oost-Berlijn ontsnapt en de woestijn als verbrandingsoven bij Bernard Prince. Waarom net die scenes? Geen idee. Een psycho-analyticus zou er een heuse kluif aan hebben dit uit te vissen.

Soms is het ook een heel album die je voor altijd bij zal blijven. In mijn geval oa Bernard Prince, weer eens, maar ook grootmeester Franquin liet me niet onberoerd tijdens de speurtocht naar de Marsipulami.

Dat Jan Kordaat ook in mijn persoonlijk lijstje voorkomt is iets waar ik zelf van verrast was. Maar het tweeluik over Prof. Stagmus heeft als kind een diep indruk op me gemaakt. Deze beide albums zijn opgenomen in het derde deel van de integrale van stoere Jan. Door er een tweeluik van te maken slaagt scenarist Charlier erin om het verhaal op een rustige manier te vertellen terwijl het toch bol van de spanning staat. Iedere week moest immers een cliffhanger worden voorzien om de lezers van het weekblad in spanning achter te laten. Het vakmanschap van Charlier druipt dan ook gewoon van elke pagina. Geen wending is te ver gezocht, spanning blijft troef. Het verhaal toont zekere gelijkenissen met De zaak Zonnebloem van Kuifje: ook hier wordt een geleerde ontvoerd door een totalitaire Oosteuropese staat. Maar Paape en Charlier zetten een realistisch eerder dan een humoristisch verhaal neer. Voor de jeugd in volle koude oorlog (midden jaren 50) was er geen ontkomen aan de sfeer van prowesterse propaganda, die Charlier in die tijd ook hanteerde in reeksen als Buck Danny.

Dat het door velen als absoluut meesterwerk Het geheim van de Donkerburcht niet in mijn onuitwisbaar lijstje heeft gehaald heeft een even logische als simpele verklaring: als kind heb ik dat album nooit in handen gehad. Maar het gaat hier dus wel degelijk om een hoogtepunt van het Belgische realistische stripverhaal uit de jaren 50! De spanning wordt opgevoerd zoals dat toendertijd ook in films kon bewonderd worden. We mogen hierbij ook niet uit het oog verliezen dat naar de cinema gaan voor jeugd niet evident was en dat er van TV nauwelijks sprake was. Als er in die tijd al iemand een TV had kwam heel de straat meekijken en films werden er al helemaal niet op vertoond. Het Donkerburchtverhaal is een onvervalste detectivethriller waarin alle ingrediënten aan bod komen. Hieraan gekoppeld zorgen de grafische kwaliteiten van Paape er voor dat de spanning verhoogt door het spel van licht en schaduw. Onheilspellend is het woord dat bij me opkomt.

Het vierde verhaal is globaal het minste van dit album. Jan Kordaat gaat in Zuid-Oost Azië op onderzoek. Je voelt dat scenarist en tekenaar nog niet op het toppunt van hun kunnen zijn. Wat deze uitgave dan weer bijzonder maakt is dat het de allereerste keer is dat het verhaal in volle lengte in het Nederlands in een album verschiijnt. Toen Dupuis het in de jaren 80 uitgaf in de reeks Gouden Jaren 50 (die niet veel andere albums omvatte) werd er geopteerd voor een klassieke 48 pagina's in het album, waardoor er veel platen wegvielen. Nu wordt dit euvel dus rechtgezet en kennen we het volledige verhaal lezen.

In een integrale die naam waardig hoort een dossier te staan en dat is bij uitgever Scratch altijd uitgebreid en interessant. Zo wordt er ingezoomd op de Franse censuur en hoe die vermeden wordt, maar ook de auteurs worden belicht.

Een ideaal cadeau voor onder de kerstboom als je iets wil kopen voor iemand die interesse heeft voor de, jawel, gouden jaren 50 van strippend België.