Tussen de talrijke integrales die we dezer dagen geserveerd krijgen zijn er heel wat die we aangrijpen om onze oude softcoveralbums, ondertussen al danig stukgelezen, te vervangen. De boekenkast oogt wat fraaier, en welke stripliefhebber kan nu ontkennen dat het oog ook wel wat wil, en een goed geschreven dossier met interessante weetjes en achtergrond, gelardeerd met wat onuitgegeven materiaal, doet ons al snel likkebaarden.
Soms zijn integrales ook een mooie gelegenheid om reeksen die je vooral van naam kent eens daadwerkelijk te gaan lezen. In de loop der tijden is er immers veel meer verschenen dan een mens kan lezen. In jeugdige overmoed werd al eens een reeks aan de kant geschoven, om welke al dan niet terechte reden dan ook. Om nu, jaren later, tot de conclusie te komen dat het best wel goed was.
Heel af en toe zie je een aankondiging verschijnen van een integrale waarvan je niet eens wist dat die strips gemaakt waren. Dat is me overkomen met Nino. Reclamemakers hebben al lang het terein van de strips betreden en weten wel hoe ze een product in de markt moeten zetten. Alleszins was mijn interesse gewekt, evenwel niet zonder een gezonde dosis scepsis.
Welnu, Nino is een openbaring gebleken. In de jaren negentig schreef Hec Leemans het scenario voor 3 in albums verschenen verhalen, die getekend zijn door Dirk Stallaert. De stijl werd aangekondigd als zijnde in de klare lijn, dus alla Hergé. Nu is een dergelijke aankondiging iets waar ik nogal huiverachtig tegenover sta. Het is vaak een verkoopstruc. Mensen die decennia later nog steeds in de stijl van Hergé werken hebben me maar zelden kunnen overtuigen. Stallaert doet dat wel, en met verve!
Het is gelukkig geen klakkeloze imitatie van de grootmeester van de klare lijn. Bij Stallaert zijn de gezichten wat ronder en daardoor wat toegankelijker, wat minder streng. De tekeningen ademen een zwierigheid die het verhaal als een sneltrein laten verder lopen. Desondanks spelen de eerste beide verhalen zich in een beperkte omgeving af: een stoomboot enerzijds en New York anderzijds. Nu is New York natuurlijk niet zo beperkt, maar door ook in dat album alle scenes in de stad te laten afspelen onderstrepen Leemans en Stallaert hun talent.
Zeker met een boot als voortdurend decor is het niet evident om steeds weer te variëren in achtergrond. Het lukt Stallaert prachtig. Ook Leemans slaagt erin om het verhaal boeiend te houden. Je verveelt je geen seconde, en daar zijn de tekeningen mee oorzaak van. Vol details, evenwichtig gebalanceerd, stemmig ingekleurd. Een stripliefhebber, het mag gezegd zijn, weet immers dat het oog ook wat wil!
Met een interessant achtergronddossier van de hand van David Steenhuyse is de integrale compleet. Het leverde me een boeiende ontdekkingstocht op. Snel naar de SSZ om deze prachtintegrale in huis te halen!
Geplaatst op 15/04/2018
Citeren
