Met dit achtste deel van deze reeks zou je denken dat er toch wat routine in de verhalen komt, net zoals bij de vorige verhalen kregen we weer een tweeluik voorgeschoteld met andere hoofdfiguren. Maar dan komt plots het grote plaatje naar boven dat Chauvel blijkbaar van in het begin van deze reeks voor ogen had!
Niets liep zoals Winhbor had gepland! Hij had zo’n grootse plannen tijdens de plundertocht die ieder jaar voor de jonge orc-krijgers wordt georganiseerd. Samen met zijn vrienden ging hij zijn eigen weg in slaan en op zoek gaan naar de draak Wffnïr. Winhbor had zijn vrienden verteld over de grote schat van de draak, maar eigenlijk wilde hij vooral de draak doden om zo zijn eigen jeugdtrauma te verwerken. Maar niets liep volgens plan. Eerst werd zijn zus toegewezen aan zijn groep, maar erger was dat al zijn makkers en zijn zus door orc-jagers werden gedood. Toen Winhbor als enige overlevende de draak vond, zag hij geen indrukwekkende draak maar een klein verschrompeld meisje dat beweerde dat zij de reïncarnatie van de draak was!
Ik had het altijd wat vreemd gevonden dat deze reeks, die uit het one shot “Zeven dieven” was ontstaan, eigenlijk Wollodrïn heette. De wereld waarin de verhalen zich afspelen heet eigenlijk niet zo, maar Chauvel komt nu met de verklaring. Meer nog plots zien we de hoofdfiguren uit de vorige delen weer opduiken en lijkt alles met elkaar verbonden, en lijkt het dat deze reeks doorgroeit naar een nieuwe grote queeste!
Tekenaar Lereculey is ook weer in topvorm, zo is er een grappige jacht te zien met de dwerg Tridik en de elf Haffanen (uit het vorige tweeluik) in de hoofdrollen.
Dit is dus het ideale moment om deze reeks eens volledig te herlezen (en waarom ook niet meteen ook het album waarmee alles begon?) om volop van de nieuwe wending van dit verhaal te kunnen genieten! Na ieder vorig tweeluik was ik nog enthousiast om verder te gaan met deze reeks, maar nu zit ik op het puntje van mijn stoel te wachten op het vervolg!
Geplaatst op 12/03/2018
Citeren
