De cover en de titel laten er geen twijfel over bestaan: nog maar eens een pilotenstrip! Een zeker verzadigingsgevoel maakt zich van me meester, nog maar eens idolatrie van het heldendom, flitsende gevechtsscènes, tekeningen die een waaier aan toestellen vanuit telkens weer andere hoeken laten zien. Sinds JM Charlier eerst Vicotr Hubiinon Buck Danny voorschotelde en later de Franse tegenhanger Tanguy en Laverdure schreef voor Uderzo hebben we vast wel alle mogelijke scenario's gehad.
Maar Onder een loden hemel tapt toch uit een ander vaatje. Eerst en vooral is er het weinig gebruikte historisch kader. Na het einde van WOII gaan een Franse vliegtuigbouwer, een Duitse ingenieur en een Argentijnse mecanicien aan de slag om in het Argentinië van Peron een nieuwe jager te bouwen.
Het zootje is echt wel merkwaardig samengesteld, want Jean Vatine is moeten vluchten uit Frankrijk wegens collaboratie, Gonzalez vocht tegen Franco en Hans Müller heeft zijn Joodse echtgenote lang kunnen verstoppen. Zij vinden zich echter in het project, dat maar van start kan gaan door de bemiddeling van ene Consuela, die een jeugdvriendin is van Eva Duarte, later Peron.
Zowel Consuela als haar dochter Chola zijn bloedmooi en weten dat wapen te gebruiken in een mannenwereld. Voeg daar nog Jeans zoon Paul aan toe, die als piloot bij de RAF zijn vader een lesje leerde op het vlak van het maken van juiste kezues, en je hebt voldoende ingrediënten voor een goed verhaal.
Dat verhaal draait niet in de eerste plaats om mogelijkheden voor de auteurs om uit te pakken met vliegtuigtekeningen. De mensen en hun intermenselijke relaties staan centraal. Toch is het geen psychologisch uitgediept verhaal dat we krijgen. Eerder raken de auteurs af en toe een bepaald conflict, of persoonlijkheidskenmerk, aan om de lezer als het ware vanzelf begrip te bezorgen wanneer je maar de moeite doet het niet-vertelde in te vullen.
De collaboratie van Vatine senior wordt dan wel wat te gemakkelijk verteerbaar gemaakt, de wroeging naar zijn zoon toe is diep menselijk en wordt nog geïntensifieerd door de onvoorwaardelijke liefde waarvan enkel kinderen naar hun ouders toe het geheim lijken te kennen.
http://www.aerostories.org/~aerobiblio/IMG/jpg/PoidsNuages1BB.jpgHet tekenwerk van Michel Cheverau in dit album wordt gekenmerkt door fijne en zachtogende lijnen. Op de ene of andere manier zorgt dat er ook voor dat je als lezer rustiger en met meer meededogen kennis neemt van het gebeuren en de personages. Het is zeer verzorgd en weet de juiste sfeer te treffen.
https://branchesculture.files.wordpress.com/2016/06/le-poids-des-nuages-tome-1-lamie-deva-peron-manini-chevereau-page-32-e1465573258971.jpgDie sfeer wordt ondersteund door de inkleuring door Jack Manini, die ook het scenario schreef. Geen harde kleuren, ook hier zachtere tinten.
Het geheel levert een mooi en verrassend intimistisch verhaal op, zeker wanneer je een pilotenstrip verwacht.
Op het einde van het album krijgen we nog wat achtergrondinformatie in een goed geschreven dossier. Vatine blijkt gebaseerd te zijn op ene Dewoitine en ook Duitse ingenieurs worden besproken. Hoe het Argentijnse luchtvaartprogramma er echt uitzag in die jaren kom je ook te weten.
Op het vervolg en slot hoeven we gelukkig niet al te lang te wachten, want uitgever Daedalus voorziet deel 2 nog dit voorjaar.
