Moeten we deze reeks eigenlijk nog voorstellen? Voor diegenen die nog geen enkel album van deze fantastische reeks hebben gelezen nog even dit (de rest kan de volgende paragraaf eigenlijk overslaan):
De orde van de drakenridders is een orde van vrouwelijke maagden die is gesticht om draken te bevechten. Als een draak ergens neerstrijkt, ontstaat er ook een Veill, een soort invloedssfeer die alles in zijn omtrek vervormd en misvormd. Hoe groter de draak wordt, hoe sterker de Veill wordt. Alleen maagden zijn immuun voor de Veill, en kunnen dus als enigen draken bevechten. De macht van de orde is dan ook groot en ze bezit dan ook een cruciale machtspositie.
Elk album dat is geschreven door het echtpaar Ange is een op zichzelf staand verhaal en wordt meestal door iemand anders getekend.
Voor dit negentiende deel zien we enkele oude bekenden terug. Eerst en vooral is er Patrick Boutin-gagné als tekenaar. Hij tekende al eerder het vijftiende deel, maar we kennen hem ook van het drieluik “
zielenvreter” dat ook al bij Silvester verscheen. Daarnaast zijn de hoofdrollen in dit verhaal weggelegd voor Akanah en Eleanor, twee drakenridders die we eerder zagen in het begin van de reeks.
De vorige delen van deze reeks waren wat zwaarder van thema, de draken verdwenen een beetje naar de achtergrond en politiek gekonkelfoes en religie kwamen meer naar voren. Ook in dit verhaal is er geen drakenstaart te bespeuren maar het is wel veel lichter van toon.
Akanah en Eleanor geven zo hun eigen interpretatie aan de strenge regels van de orde van de drakenridders. Zo zijn ze kort voor een aanval nog hevig aan het discussiëren over de kwaliteiten van een laarzenmaker, en blijven ze graag plakken na hun opdracht volbracht te hebben. Je kan de dankbare mensen toch niet achterlaten met hun wijn alvorens eens goed te vieren niet waar. Ook de regels over het aanvaarden van dankgiften en symbolische geschenken interpreteren ze nogal ruim. Zelfs de belangrijkste regel over hun maagdelijkheid wordt plastisch toegepast: “alles mag zolang het maar boven de gordel is” volgens Eleanor.
De leiding van de orde ziet dit met lede ogen aan en stuurt de twee vlug met een nieuwe opdracht op weg omdat ze het toch wel te bont hebben gemaakt . Eleanor en Akanah moeten een konvooi begeleiden dat een tegengif vervoert om een epidemie in het oosten te bestrijden. De kruiden zijn erg kostbaar, dus het gevaar loert overal. De hams, traditionele beschermers van de karavanen, en hun leider “H” zien de komst van de twee drakenridders met lede ogen aan.
Eigenlijk krijgen Eleanor en Akanah de opdracht vooral omdat ze moeten leren om morele keuzes te maken, zo blijkt, en inderdaad, ze tonen zich goede leerlingen, maar misschien toch niet zoals hun oversten het hadden bedoeld!
Ook deze keer komen de auteurs verrassend uit de hoek, met een nieuwe insteek, zo blijft deze reeks erg leuk om volgen!
