Billy the Kid was 1 van die desperado's die het Wilde Westen een zekere romantiek bezorgden. De verhalen die circuleerden waren in Europa nauwelijks te controleren en een slechterik die uiteindelijk het loodje moest leggen tegen een revolverheld ging er altijd wel in.
Geen wonder dus dat Morris Billy liet opdraven in een album van Lucky Luke. Er mocht wel wat afwisseling zijn na meerdere Dalton-avonturen. Later wijdt Morris ook nog een album aan andere tegenstanders die echt hebben bestaan, zoals Calamity Jane of Jesse James.
Billy terroriseert het stadje Fort Weakling op het moment dat Lucky Luke aankomt en, verbazend expliciet, zegt er op zoek te zijn naar werk en hoopt een handvol dollars te kunnen verdienen. Het is in de vele verhalen 1 van de weinige aanwijzingen dat Luke ook maar een mens is die zijn kostje moet zien te verdienen.
Hij wordt al snel benoemd tot hulpsheriff. Vanaf dat moment gaat hij op zoek naar een manier om Billy te kunnen arresteren. Maar de schrik bij de bevolking zit er goed in, het vinden van iemand die een getuigenverklaring wil afleggen of helpen om Billy achter de tralies te krijgen valt niet mee.
Er zit voor Lucky niets anders op dan zelf ook de desperado uit te hangen, waardoor Billy zich in zijn kinderlijke eigenliefde gekwetst voelt en de confrontatie met Lucky zoekt.
Dit album stamt oorspronkelijk uit het begin van de jaren zestig. Scenarist Goscinny had net mee Pilote uit de grond helpen stampen en begon met Asterix aan 1 van de meest iconische stripreeksen ooit. Dat hij een meester in zijn vak was bewijst ook dit album. De situaties lopen vlot in elkaar over en hij zorgt ervoor dat er toch 1 coherent verhaal afgeleverd wordt. Natuurlijk is het geen realistische strip. De figuur van Billy the Kid wordt enkel gebruikt om scenes van een extra sausje te voorzien. Het kinderlijke van Billy wordt geaccentueerd: een verhaaltje voor het slapen, snoepjes stelen, en de portie billenkoek op de cover zijn daarvan voorbeelden.
Morris tekenwerk bespreken is een open deur willen intrappen. Dat deze grootmeester van de Francobelgische strip steeds opnieuw bleef zoeken om zijn verhaal grafisch te laten evolueren blijkt in dit album oa uit het feit dat de klassieke wafelstructuur van de pagina-indeling nog wel wordt gehanteerd (met af en toe samenvoegen van de plaatjes tot een groter), maar dat er hier en daar toch een omhoog gesmeten hoed of appel het kader doorbreekt. Ook de tekstballonetjes blijven niet altijd in het kadertje waarin ze worden uitgesproken.
Er is al veel gezegd over de nieuwe lay out van de cover van deze hernummerde reeks. Die zou minder fraai en vooral minder klassiek ogen dan de oorspronkelijke covers. Het is een feit dat Morris zijn covers met veel zorg ontwierp en daar dan verandering in brengen valt te betreuren.
Anderzijds blijft er op de nieuwe cover meer plaats voor de tekening, door het naar boven verplaatsen van de gele strook. De op een tikkeltje groter formaat afgedrukte tekening komt hierdoor meer tot zijn recht, wat trouwens ook het geval is met de andere albums die reeds in deze hernummerde reeks verschenen.
Meer dan 50 jaar na het verschijnen van de voorpublicatie in Spirou/Robbedoes komt dit album geenszins gedateerd over. Een staaltje van tijdloos stripplezier!
Geplaatst op 30/09/2017
Citeren
