stripINFO.be Forum - UGC

Er zijn zo van die boeken waarbij je na het sluiten al direct weet dat je het nog eens gaat lezen. Soms is dat omdat het zo verdomme goed was, maar dan zal er wel even overgaan voor je begint aan een volgende lezing. Soms omdat je weet dat je nog niet alles mee hebt en dat je met plezier nog eens gaat lezen om het volledig te begrijpen en wel nu direct. Dat laatste was hetgeen dat mij overkwam gisteren en bijgevolg heb ik hem nog eens gelezen (vandaag) en ik ben blij dat ik dit gedaan heb. Er is zoveel meer dat ik opgepikt heb deze ronde.. bijgevolg is de enige conclusie dat het aan te raden valt dit meer dan één keer te lezen.

Octopus is een grafische parel maar daagt er ook mee uit. In vele strips krijgen we een samengang van tekst en beeld waarbij ze elkaar ondersteunen. Hier wordt het verhaal grotendeels gedragen door de tekeningen en dat vergt net iets meer inspanning dan we gewoon zijn. Maar je wordt daar al bij de eerste pagina’s attent opgemaakt, dus de klik is vlug gemaakt.

Dit boek vertelt het verhaal van een vrouw die elke dag de zee opgaat om haar eten daar te verzamelen: vissen, schildpadden, … En op één van die jachttochten, ontmoet ze een octopus. Deze octopus is niet zo een gewone octopus, maar eentje die met haar een gesprek aan gaat. Op haar volgende tochten komt deze steeds terug om de conversatie verder te zetten. Waarna het nog vreemder en vreemder wordt met robots, aliens,… Enfin, je wordt meegesleept in een wereld die steeds verder van de realiteit lijkt af te dwalen en toch wordt het realistische niet uit het oog verloren door de repetitieve verhaalelementen die de voeten stevig in de grond planten. Hierdoor is het allemaal wel enigszins bevreemdend, maar net ook al bekend en familiair. Deze interessante splijtstand houdt je wel gekluisterd aan het boek: volgt er alsnog een verklaring voor de vreemde elementen en hoe gaat het verder? Allemaal vragen waarvan je het antwoord zelf maar moet ontdekken in het boek.

De tekeningen zijn zwart-wit en beide krijgen elk op hun beurt de kans om vol voor een knock-out te gaan, zeker wanneer we tekeningen krijgen gespreid over de beide pagina’s. En dat in een boek dat al een liggend formaat heeft. De ruimte die dit creëert en geeft aan de tekeningen wordt meesterlijk gebruikt. De negatieve ruimte en de zwarte inkleuring maken er gretig gebruik van. De stijl oogt soms simpeler dan ie eigenlijk is. Er wordt enorm veel verbeeld met enkele lijnen en zwarte vlakken.

In het kort: een prachtig en boeiend verhaal

Ben blij dat Mark Hendrickx nog eens iets anders maakt als Tomoyo. Had het met die reeks wel gehad. De laatste delen leken nergens naar.
Net daarom heb ik dit album vandaag in de SSZ laten liggen.
Zal het toch eens een kans geven.

Zeker doen.. ik vond het verfrissend