Toen het eerste album van Urbanus in 1983 verscheen had de komiek uit het Pajottenland zijn sporen al verdiend als cabaretier en zanger. Ook teisterde hij het kleine scherm met korte, goed gesmaakte sketches.
Een kleine dertig jaar na het verschijnen werden de eerste albums in chronologische volgorde gebundeld en heruitgebracht a rato van 1 omnibus per jaar. We zijn aan de zesde omnibus toe, die de albums 26 tot 30 omvat uit de ondertussen
zeer lange lijst.
De strips werden door Linthout getekend, die ook mee aan de scenario's schreef.
De verhalen spelen meestal in op actualiteiten. In die zin is Urbanus een volgeling van Nero. Hierdoor is enige kennis van de tijd waarin de verhalen geschreven werden toch wel een meerwaarde om te begrijpen waarmee Urbanus de draak steekt.
De verhalen in deze bundel verschenen in 1990. Het grote nieuws in het medialandschap in die tijd was de start van VTM in 1989. Voor jongeren: in het pre-VTM tijdperk was er in Vlaanderen maar 1 zender die 2 kanalen had: BRT 1 en 2, het huidige Eén en Canvas. Moeilijk te geloven als je nu uit een schier ontelbaar aantal zenders kan kiezen.
Het is dan ook niet te verwonderen dat ook Urbanus een eigen TV-zender start. Daarop komt er veel reclame, en ook dat was een nieuw gegeven voor een Vlaamse zender! In Nederland (en toegegeven, wie een goede film of leuke show wou zien was verplicht naar Tros of Avro te zappen) was reclame al veel langer een ster aan het tv-firmament.
Zelfs naar spelprogramma's uit de oertijd van VTM als
Het rad van fortuin of
Wie ben ik? wordt er verwezen, dat laatste trouwens door de 3 vaste personen uit het programma: Goedele Liekens, Werther Van Der Sarren en Urbanus zelf. Het bedenkelijk niveau van de toenmalige VTM-spelprogramma's wordt evenmin gespaard en ook de VTM-stickers mogen onteerd worden.
Maar Urbanus spaart niets of niemand. 1 van zijn favoriete onderwerpen is spotten met de katholieke kerk, het geloof en kwezelarij. Ook daarvan zijn de sporen duidelijk aanwezig met een pastoor die een bedevaartsmarkt uit de grond stampt om een nieuwe klok te kunnen bekostigen.
In de eerste 4 albums die je in deze bundel aantreft gaat het telkens om een doorlopend verhaal, waarbij je in het begin nog helemaal geen besef hebt waar het verhaal heen gaat. Die plotse en soms totaal onlogische wendingen doen er niet toe, je hoort dit album immers te lezen voor de absurde humor die voortdurend aanwezig is.
Werkt deze een kleine dertig jaar na verschijnen nog? Ja, toch wel, ook al zal het allemaal wel minder begrepen worden door wie de tijdsgeest niet kent. Maar een groot deel van de humor is ook tijdloos. Heel leuk blijven de ondertitelingen van typisch Vlaamse uitdrukkingen, ten behoeve van anderstaligen zoals Nederlanders. Want net als bij Nero merk je in Urbanusstrips heel duidelijk dat het Vlaams een rijke variatie van zinswendingen en zegswijzen heeft die men in Nederland nauwelijks zal begrijpen, en vice versa uiteraard ook.
Het laatste album uit de bundel,
Dertig floppen, is een collectie van 30 gags van telkens 1 pagina. Merkwaardigerwijze werkt de humor op dat formaat helemaal niet. Deze grapjes zijn ondermaats, met enige goede wil hoogstens nog als flauw te omschrijven. Ze zijn maar zelden een glimlach waard.
De karikaturale tekenstijl die Linthout hanteert is ondertussen goed gekend. Bekende figuren kan je ook herkennen, zoals de koning. Nee, niet Filip, zelfs niet Albert II, maar in die tijd was het nog Boudewijn die mee kwam kwissen...
