stripINFO.be Forum - UGC

Alex Belatzeko weet niet goed wat met zijn leven te doen. Hij zoekt een hoger doel maar weet niet welke richting deze moet inslaan. Als negentienjarige jongvolwassene vecht je vaker met jezelf omdat de sprong in het onbekende vaak een te groot risico inhoudt. En toch doet Alex deze sprong en meldt zich aan bij het Amerikaanse marine korps. al gauw beseft hij dat dit misschien toch niet direct zijn ding is. Strikte hiërarchie, brullende en flatterende officieren en de lange dagen waarin behalve wat driloefeningen niets noemenswaardig plaatsvindt.
Tot de dag dat ze dan eindelijk ten strijde trekken, ook al is ook dit weer sterk overdreven. Ze behoren een kampement te bewaken en beschermen waardoor de heldhaftige daad waar Alex zo op hoopt uitblijft. En dan komt de dag dat hij een flater maakt die verstrekkende gevolgen zal hebben.
https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/61ENe5gdGVL.jpg
Ook al is dit een fictief verhaal en zijn de personages verzonnen, scenarist en tekenaar Max Uriarte heeft toch uit zijn eigen leven geput om dit ijzersterke verhaal op papier te zetten. Hij was zelf sinds 2006 marinier bij het Amerikaanse leger, was zelf negentien en tijdens zijn eerste uitzending naar Irak reed hij in een MRAP pantservoertuig, net als de hoofdrolspeler in deze graphic novel. De reden voor de creatie van 'De witte ezel', was dat Uriarte een leemte wou vullen in het rijke boekenbos. Hij begreep niet hoe het kwam dat er van het leven als militair haast geen werken waren. 'De witte ezel' is dan ook een openbaring en geeft een openhartige inkijk in de keuken van het USMC tijdens een missie in Irak.
https://acolytesofwar.files.wordpress.com/2016/06/the-white-donkey-3.jpg
De wat ruwe tekeningen die bijwijlen een onafgewerkte indruk geven, zijn een goede ondertoon om het leven van een soldaat/marinier tot leven te brengen. Het niet spelen met kleuren maar kiezen voor een steunkleur in al zijn schakeringen met hier en daar het uitzonderlijk toevoegen van een tweede kleur geven de platen de grauwheid die ze verdienen. De marinier in al zijn eenvoud zonder franjes, noch in te tekeningen noch in de tekst, drukken je voortdurend met de neus op de feiten waardoor je respect krijgt voor deze mensen, ook al hoef je daarom niet akkoord te gaan met de achterliggende gedachten. Het vaak ontbreken van actie, het monotone leventje van de mariniers in opleiding, enfin het hele concept 'leger' krijgt een andere invulling.

Besluit: mocht deze graphic novel verplichte leerstof in het middelbaar onderwijs zijn dan zouden vermoedelijk heel wat minder jongeren kiezen voor een leven bij het leger. Imposant werk waar je weemoedig van wordt.
http://mediad.publicbroadcasting.net/p/kstx/files/styles/medium/public/201605/uriarte.white_donkey.jpg