Iedereen herinnert zich nog wel hoe het
1e deel van Undertaker 2 jaar geleden meer dan een hype was. Volgens velen was De goudvreter één van de, zoniet dé allerbeste strip van 2015. De combinatie van een held met een niet echt onberispelijk profiel die toch niet door en door slecht is (allesbehalve zelfs) en een goed uitgebouwde plot was daar niet vreemd aan. Dat zoiets werkt is sinds Blueberry geen nieuws meer.
Maar het idee om een lijkbidder als controversiële held te gebruiken opende wel nieuwe mogelijkheden. Immers, in het genre van de realistische (wraak)western waren zo goed als alle hoekjes en kantjes al verkend.
Van deze Undertaker verscheen nu bij Dargaud het 3e deel, tevens het begin van een nieuwe verhaallijn. Jonas moet noodgedwongen Rose en Lin naast zich dulden op de bok van zijn kar en zelfs zijn pogingen hen het leven zuur te maken door klanten weg te jagen lukt niet. Het drietal komt aan bij Warwick mansion om de begrafenis van moeder Abigail te verzorgen.
Daar wordt Jonas herkend door de niet meer zo frisse weduwnaar, die hem herinnert aan de reus van Sutter Camp. Met hem heeft Jonas nog een eitje te pellen, het triootje wordt een kwartet en de jacht begint.
Jeronimus Quint, zoals de reus voluit heet, lijkt 1 van de meest boeiende antagonisten uit de hedendaagse stripwereld te worden, want hij is een mix van genialiteit en waanzin, gekoppeld aan een meer dan behoorlijke dosis manipulatief vermogen en voldoende narcistisch om wat hij doet niet in vraag te stellen. De manier waarop hij Rose bespeelt is fenomenaal.
Ook Lin komt verrassend sterk geprofileerd uit de hoek. Zij blijkt nog meer dan in het vorige verhaal over een grote dosis mensenkennis te beschikken.
Er zit dus meer dan 1 extra dimensie in vergelijking met het doorsnee westernavontuur dat we voorgeschoteld krijgen. Meesterverteller Xavier Dorison laat zich ook niet in het keurslijf van 1 album = 1 verhaal opsluiten, want op het einde van dit album hoop je dat net als vorige keer het vervolg binnen het jaar komt.
De tekeningen zijn van Ralph Meyer. Hij voelt zich thuis in het westerngenre. De typische actiescenes, vuur- en andere gevechten, paarden en decors gaan hem goed af.
Opvallend: op een paar platen na speelt het hele verhaal zich ofwel 's avonds af, ofwel binnenskamers, ofwel in een bos. Het daaraan gekoppelde donkere coloriet maakt een zwart verhaal alleen nog maar meer duister.
De nieuwe verhaallijn begint weer ongemeend boeiend. Undertaker is meer dan een ééndagsvlieg, het concept dient nog lang niet begraven te worden!
