De titel van de strip doet pretentieus aan: hier wordt iets geboden dat verder gaat dan amusement, de auteur wil dat we zijn werk serieus nemen. Dat laatste zal ik zeker doen.
Het verhaal speelt zich af in het elitaire wereldje rond Simon Breuil, een Franse schrijver die niet alleen moeilijkheden heeft om productief te blijven, maar ook in zijn huwelijk problemen ondervindt. We ontmoeten Simon o.a. wanneer zijn Amerikaanse schrijversidool James Whales naar Frankrijk komt. Jacob de Walvis blijkt een nogal onfris figuur, die tijdens een conversatie gewoon uit het raam staat te pissen.
Het duurt enige tijd voor je door hebt, dat het begin eigenlijk een vooruitblik is. Er zijn voortdurend wisselingen van plaats en tijd. Behalve de gesproken tekst in ballonnen zijn er rechthoeken waarin een niet nader aangeduide verteller aan het woord is, die evenwel plotseling kan worden onderbroken: soms is Simon aan het woord en dan weer blijken de rechthoekjes door zijn uitgeefster en maîtresse Bertie te worden gevuld. Ook de tekeningen zijn niet echt een steun om het verhaal makkelijk te kunnen volgen: zo moest ik goed kijken om vast te stellen of Simon met Julie (zijn vroegere vriendin) of een andere blondine (die niet door de auteur was voorgesteld) in bed lag. Kortom, je moet erg je best doen om het geheel te overzien en ik vraag me af of het die inspanning wel waard is.
Ondanks een ingebouwde verassing, blijkt het verhaal tenslotte nogal mager, maar de lezer wordt een blik gegund op enkele personen uit een bepaald milieu. Dit gezelschap is een toonbeeld van snobisme en egocentrisme. Ik weet niet waarom de schrijver ons dit gezelschap toont, uit niets blijkt dat hij het bijv. exemplarisch voor zijn eigen achterban acht. Een poging om de figuren beter te begrijpen wordt evenmin gedaan. Door Simon naar zichzelf te laten kijken, probeert de auteur de strip een schijn van diepzinnigheid te geven, maar voor mij slaagt hij daar beslist niet in.
Blijft over een soort soapaffaire waarbij X het met Y doet, maar kennelijk niet goed genoeg. Y gaat er met Q vandoor en laat stakker X achter in staat van geestelijke ontreddering. Tegelijk hoort A alleen met B te slapen, maar doet dat juist zo weinig mogelijk. Nee, A vrijt heel frequent met C en ook nog met …X, Y en Z.
De hoofdpersoon heeft eerder, met matig succes, een boek geschreven getiteld ‘De roep van de leegte’. Het wereldje dat hier getoond wordt, getuigt van een ontmoedigende leegte. Als het Moyots bedoeling is ons die leegte te tonen, dan is hij daarin geslaagd, maar het waarom is net zo onduidelijk als de titel. De titel houdt een vraag in, maar antwoorden worden niet gegeven.
Een strip die niet echt amuseert zou iets extra’s moeten bieden om de aanschaf te rechtvaardigen; dat extra kan ik niet ontdekken.
Geplaatst op 16/11/2007
Citeren
