Van 6 mei tot 15 juni kon je in het Belgisch Stripmuseum te Brussel het werk bewonderen van de Finse Tekenaars/scenaristen JP Ahonen en KP Alare. Perkeros, Les notes Fantômes is vertaald in Het Frans en uitgegeven door Casterman. Voor deze gelegenheid is JP Ahonen speciaal afgezakt naar ons Belgenlandje om zijn strip voor te stellen.
Onder een stralende zon kom ik aan aan het stripmuseum die door de invalshoek van het licht nog mooier en imposanter is. Het oude Waucquez warenhuis, een parel van de Art Nouveau van de grootmeester Victor Horta en net op tijd gered van de ondergang. Het uur is 16u30, het interview een kwartier later dus aanmelden en naar de locatie gaan is een must.
Laat ons starten met de vraag hoe je Ahonen uitspreekt. Wel het is Ahonè. De laatste -n spreek je dus niet uit. En JP staat voor Jussi-Peka.
Mag ik ook vragen om jezelf voor de Vlaamse lezer kort voor te stellen? Ja, wel, euh, ik teken strips sinds 2002, professioneel, maar daarvoor ben ik begonnen met strips te tekenen vanaf mijn 13de. Ik heb gestudeerd aan de universiteit van Lapland. Daar studeerde ik Grafische Vormgeving en mijn ware beroep is freelance illustrator en grafisch werk op tijdloonbasis. Ik doe dus niet waar ik voor gestudeerd heb maar het is wat ik wou doen. Het maakt dus deel uit van mijn dagdagelijkse taak sinds 2003.
Komt Perkeros alleen uit in het Frans of zijn er nog andere plannen? Later op het jaar zal het ook nog verschijnen in Spanje, Duitsland, Italië en in Amerika. We gaan dus internationaal (lacht), ja, inderdaad, het is een heel vreemd jaar geworden.
Ook het Nederlands zou in de Pipeline zitten van Casterman.
En je bent van waar in Finland? Van Tampere. Dat ligt zo een 200 kilometers van Helsinki. Toen ik nog klein was leefden we Portugal, in de VAE, in Dubaï, door mijn vaders werk, ook nog in Roemenië, in Lapland, en één jaar als een uitwisselingstudent in Firenze. Ik spreek de talen een klein beetje, maar voornamelijk communiceerde ik in het Engels. Men zei dat ik een Engels accent had (lacht) maar nu is het meer dat gekke Finse accent gemengd met Amerikaans gewauwel.
Van waar je interesse voor strips? Ik heb altijd verhalen willen vertellen en ik idealiseerde me met de schrijvers van die tijd. Ik ben geen verbaal persoon dus ik denk dat dat de reden is waarom ik gestart ben met tekenen. Ik teken wat ik wil zeggen in plaats van alles op te schrijven. Het is je verbeelding toevertrouwen aan papier zodat andere mensen dingen kunnen zien zoals ik ze zie. Dat is de grootsheid van tekenen.
Het meeste van mijn oudere werk is volledig door mezelf gemaakt maar ik ken KP (uitgesproken als Kopé) al van in het eerste leerjaar. We hebben samen alle scholen en zelf het leger doorlopen. We hebben dezelfde smaak voor muziek, stripverhalen en het vertellen van verhalen.
Werd je door je ouders gestimuleerd om te tekenen? Ze hebben me altijd gesteund, hoe gek ik het soms ook maakte. Ze hebben wel getracht om me meer in een traditionele richting te leiden tot ze hoorden dat ik strips wou gaan maken. (lacht om de gedachte)Maar ze waren ervan overtuigd dat ik zou doen wat nodig was om mijn doel te bereiken. Ik heb dus fantastische ouders.
Wat is de samenvatting van het boek Perkeros dat je komt voorstellen? Het gaat over een rockgroep die ontdekt dat er meer in muziek zit dan enkel de noten. Dat muziek meer magie is, een soort van onbekend element wat alles rond ons vormt. In het kort dus. (lacht)
Heb jij Alare gecontacteerd of hij jou voor dit verhaal? Wel in feite samen. We waren op dat concert en keken naar de mensen rondom ons en maakten grapjes. We vonden dat we hier iets mee moesten doen maar wat? Een wekelijks strip of één voor volwassenen? Maar uiteindelijk is het dus Perkeros geworden. Tussen het idee en de uitwerking zitten wel wat jaren. Het concert was in 2006 en Perkeros is uitgekomen in 2013. Het werken met KP ging zeer vlot. Zelf met het script. Ik heb het meeste werk gedaan, zeer georganiseerd, maar als ik vastzat mailde ik KP met mijn probleem en vroeg hem me te helpen. Maar in het totaalplaatje is het heel moeilijk te zien wat nu van hem is en wat van mij. Er was ook nooit een discussie tussen ons. Waarschijnlijk omdat we elkaar dus al jaren kennen.
Perkeros is een Graphic novel, zonder twijfel. Het is het eerste deel van hopelijk vele. Comics catalogeer ik meer als korte verhalen, strips die in de kranten verschijnen op één pagina. Graphic novels zijn dan weer langere verhalen die het begin en einde in een boek bevatten. Volwassener. Er zit meer diepte in, meer levels, meer van alles…
Oh ja, er komt dus inderdaad een tweede deel. Ik had al moeten starten in januari, maar met al die vertalingen is het er nog niet echt van gekomen. Hopelijk kan ik er volgende week mee starten als alles wat gekalmeerd is.
Een metal-band als hoofdpersonages? Wel, ja, KP en ik hebben dezelfde smaak als het over muziek gaat. Als we het verhaal aan het schrijven waren hadden we nog niet besloten welke muziek de band zou spelen. Laat ons zeggen dat het een progressieve metal-band is geworden. Het boek zelf is ook licht progressief en we vonden dat de band dit ook moesten symboliseren.
Waarom de beer? Iedereen stelt dus die vraag. De beer geeft de nodige absurditeit voor de lezers zodat ze beseffen dat dit geen realistisch verhaal is. Dat er dus rare dingen kunnen gebeuren. En de andere betekenis is dat, daar we beiden gitaristen zijn, we die drummers achter ons, die dat massieve instrument hanteren, aanzien als beesten (lacht hardop).
Een kennis van me zie dat Perkeleen de Finse naam is voor Satan of de Duivel? Toeval? Neen totaal niet. Over alles is nagedacht. De naam komt dus inderdaad van Perkeleen en Kerberos. De combinatie van die twee en je bent er. En we maakten een grapje in het boek dat Axl, de protagonist, dyslectisch is en dat hij op een zeker moment de naam verkeerd heeft geschreven. Ook in de voorstellen van de logos kan je opmerken dat Axl de namen steeds verkeerd schrijft. Dan eens Pekreros, dan weer Rerpekos…
Heb je je in je tekeningen door iemand laten leiden? Neen. Ik heb wel heel veel respect voor de tekeningen van Jeff Smith, de tekenaar van Bone en misschien zit daar onbewust wat van zijn werkwijze in, maar dit is zeker nooit de bedoeling geweest. Ik tracht een eigen stijl op de markt te brengen en persoonlijk vind ik dat met Perkeros uitermate goed gelukt.
Wat me van het hart moet: er is een immens groot verschil tussen de cover van de Finse, de harde cover en de Franse, zeg maar softe editie. Wat mag daar de reden van zijn? Soft is een goed woord. De Finse cover focust op de gitaarspeler met zijn persoonlijke vrees en gedachten maar we spraken met Casterman en die wilden de hele band op de cover. Daarom ben ik tot deze tekening gekomen die evengoed een tekening voor een albumhoes zou kunnen zijn.
Had het grotere boek invloed op je tekeningen? Niet aan de tekeningen, neen. Wel moest ik alle tekstballonnen aanpassen. De tekst paste er namelijk niet meer in. De tekstballonnen waren plots veel te groot, of de tekst veel te klein. Aargh!!! Ik genoot wel van het tekenen van Perkeros. Het waren lange dagen. In 2010 en 2011 heb ik dubbele shiften gedraaid voor allerlei opdrachten zodat ik een economische buffer had om in 2012 Perkeros te tekenen. Ik had geen idee hoelang ik geld zou hebben dus ik probeerde om zoveel mogelijk te tekenen en gaf mezelf een deadline. Ik werkte zo effectief als mogelijk. Bijgevolg waren het echt wel lange dagen. Toch was het een leuke ervaring. sinds vier jaar doe ik een wekelijkse strippagina voor de krant en die was… Wel ik deed ze gewoon. Perkeros daarentegen… Als ik de pagina’s terugdraaide en ik naar de tekeningen keek was het met verwondering ‘heb ik dat getekend? Wauw.’ En ik kreeg terug hetzelfde gevoel als de dag dat ik leerde tekenen toen ik 16 of zo was.
Ik ben nog steeds aan het evolueren. Mijn stijl is morgen weer totaal anders dan vandaag. Als je mijn eerste strip bekijkt en je legt daar Perkeros naast dan zie je een totaal andere stijl. Alle strips die ik doe zijn iets minder minimalistisch. De achtergronden worden beter uitgewerkt, …
Is er naast Perkeros nog een reeks die we moeten kennen? Niets internationaals. Ik maak een wekelijkse strip met de naam Villimpi Pohjola, vertaald als Wilder North, en het is een rip-off van de Amerikaanse serie Northern Exposure. Zoals je kan zien zijn de tekeningen losser dan Perkeros. (lacht) Dit doe ik sinds 2002 en komt wekelijks in een Finse krant. Hopelijk vertalen ze deze ook. Het gaat over het leven van studenten en relaties doorweven met fantasie elementen.
Wat zijn je plannen voor de toekomst?Ik hoop te kunnen stoppen met mijn werk op commissie en verder te werken met Villimpi Pohjola en ook volgende delen van Perkeros te realiseren. In plaats van wekelijkse strips te maken zou ik me graag concentreren op de Graphic Novel. Met wat je in Finland kan verdienen aan je tekenwerk zou dit niet mogelijk zijn maar nu ik de kans krijg om de grens over te steken ziet alles er totaal anders uit.
Wat als je plots beroemd bent? (lacht)(Bulderlach)Ik weet het niet. Het is leuk maar ik hou mijn voeten op de grond. Ik mik hoog maar blijf bescheiden.
Stel dat een lezer nog een vraag voor je heeft of een op- of bemerking over Perkeros, hoe kunnen ze je bereiken?Oh, dat zou ik zelf leuk vinden. Ze mogen altijd een mail zenden naar
JP@jpahonen.com en ik beloof dat ik vragen altijd zal beantwoorden. Maar verschiet niet als daar enkele weken tussen zitten.
En om dit aangename interview af te sluiten, een laatste woord van jou.Ik hoop dat je het boek leuk zal vinden. (lacht)
