Recensie

Reis naar de schaduwen 1 Reis naar de schaduwen


Christophe Arleston en Audrey Alwett zorgen met “Reis naar de schaduwen” voor een afgerond verhaal van 64 bladzijden. En wat voor een verhaal...

Dit vertelsel uit 'De werelden van Troy' speelt in een vallei van Darshan, het gebied waar magie zorgt voor het ontstaan van de goden waarin men gelooft. Hoe meer aanbidders, hoe machtiger de god. Ook het geloof in het hiernamaals zorgt ervoor dat het leven na de dood daadwerkelijk bestaat.
Dit Oosters getint verhaal vertelt over een jonge vrouw die verplicht wordt met een dubbel zo oude, maar rijke te man te huwen. Groot is haar keuze niet want ze heeft zichzelf te grabbel gegooid door iets te doen wat enkel aan mannen is voorbehouden, namelijk in een toneel meespelen (een doodzonde en grote schande voor de familie). Omdat ze het huwelijk niet ziet zitten, pleegt ze zelfmoord en komt zodoende in het hiernamaals terecht. Dit is dik tegen de zin van haar kersverse echtgenoot die prompt besluit om haar achterna te reizen naar het rijk der doden (nee, niet door hara kiri te plegen, maar via een menselijke doorgang). Zombies, spoken, vampiers,... zowat alle ondode bestaansvormen leiden (lijden?) een leven ...euh... dood, in de vallei der schaduwen. Een sterveling hoort er duidelijk niet thuis!

Dit album is het beste uit de werelden van Troy dat ik sedert lange tijd gelezen heb! Arleston, de meer dan gekende auteur van onder andere Lanfeust van Troy, Askell de Waterwereld en Ythaq en de vrij onbekende Alwett, brengen een mooi uitgewerkte vertelling die zich baseert op enkele elementen uit vorige albums, maar verrassend anders aanvoelt. Geen gegoochel met magie, geen oude bekenden, een andere tekenstijl,... meer dan genoeg wijzigingen om iets unieks van dit album te maken. En dat hebben ze dan ook gedaan. Actie en afwisseling zitten in ruime mate vervat in dit boek. Alleen het slot voelde niet 100% juist aan. De werelden van Troy kan dus toch nog verrassen in de positieve zin.

Virginie Augustin, bekend van de reeks Alim de leerlooier, stond in voor de tekeningen. Deze zijn heel variërend: soms kinderlijk eenvoudig en op andere momenten heel treffend en beklemmend. Een tekenaar met heel wat in haar mars, maar die duidelijk nog kan groeien, vooral in consistentie door het verhaal heen.
De kleuren zijn passend bij de onderwereldsfeer: somber maar bij momenten ook vurig rood. De nuancering in kleurtinten is niet overdreven maar waar nodig voldoende aanwezig.

Besluit: wie een beetje uitgekeken is op de werelden van Troy hoeft geen schrik te hebben en kan dit album met een gerust hart aanschaffen. Dit album zadelt je niet op met een déjà vue-gevoel en brengt een behoorlijk origineel verhaal met de nodige humor.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.