Recensie

Sisco 3 Gin fizz


Na alle opschudding uit de eerste cyclus wordt Sisco, de Corsicaanse geheimagent, een rustiger taak toegewezen zodat hij wat meer low-profile kan blijven. Hij krijgt de ondankbare taak toegewezen om lijfwacht te spelen van Julie, de dochter van de Franse president. Hij moet Julie voornamelijk beschermen tegen de rioolpers. De onderlinge relatie tussen Julie en haar beschermengel loopt niet van een leien dakje, wat soms wel tot cynisch commentaar leidt.
De bijnaam voor deze operatie is Gin Fizz, en dat blijkt een goedgekozen naam te zijn want Julie doet niets liever dan drinken, fuiven, en nu en dan een lijntje snuiven. Net op dit moment wil de president het druggebruik nog strenger aanpakken. Deze wet leidt tot felle discussies in het parlement, wat druk legt op de populariteit van de president. Dan wordt Julie het slachtoffer van een overdosis. Gelukkig kan Sisco haar nog net redden. Maar er lijkt meer aan de hand te zijn: de drugs blijken versneden te zijn. Er duiken in de omgeving van Julie ook privé-lijfwachten op die hun eigen agenda lijken te hebben, en wat is de rol van Haussy? De jonge communicatieadviseur van de president heeft nogal nauwe banden met de dochter van zijn baas!
In tegenstelling tot de eerste delen is de actie hier nogal beperkt. Benec besteedt meer tijd aan de uitbouw van het verhaal en het plaatsen van de verschillende personages. Zo komt de James Bond kant van Sisco wat meer naar voren: vrouwenverleider, cynische humor, alleen de gadgets en het maatpak ontbreken nog om er de Franse versie van te maken.
In het eerste tweeluik was het nog moeilijk om mee te leven met Sisco, een onsympathieke macho. Cynische killer in dienst van de Franse spionagedienst die zonder problemen een politieke moord pleegt om een of ander schandaal toe te dekken. En er ook geen problemen van maakt om andere getuigen uit te schakelen als het hem beter uitkomt. Nu hij als lijfwacht moet optreden krijg je een duidelijker goed tegen kwaad verhaal, wat onze held al wat sympathieker maakt. Ook blijkt hij toch mee te leven met Manon, de secretaresse die in de vorige cyclus een kogel incasseerde die eigenlijk voor Sisco bedoeld was.
Over de tekeningen van Legrain kan je maar één ding zeggen: die zijn fantastisch: prachtige stadsdecors, vloeiende actiescènes (al zijn die in dit deel eerder beperkt). Alleen op de personages is iets aan te merken. Niet dat Legrain geen mooie personages kan tekenen, zijn vrouwen mogen er best wel zijn, maar emoties tekenen op een gezicht gaat hem nog niet altijd vlot af. De dikke inktlijnen zorgen er voor dat de reeks een eigen stijl krijgt, wat verder ondersteund wordt door de inkleuring.
De finale van het verhaal belooft een spannende ontknoping in het volgende deel! Hopelijk verschijnt het nog dit jaar!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.