Recensie

De regelaar 1 Ambrosia


Aristide Nyx is een regelaar. Een regelaar is een huurmoordenaar, die corrupte politici en andere misdadigers professioneel naar de andere wereld helpt. Zowat hetzelfde principe dat ook in Lex (Froideval, Collignon) wordt gehanteerd: oog om oog, tand om tand. Probleem is dat ook het regelaar-systeem op de lange duur door en door corrupt raakte en een ontzettende uitbreiding nam. Resultaat: zowat een kwart van de wereldbevolking is regelaar en staat de andere driekwart van de bevolking naar het leven. Tof!

In dit apocalyptische landschap voelt Nyx zich als een vis in het water. Hij is een van de besten in zijn 'beroep', hij weet dat hijzelf niet zo lang meer te leven heeft en flirt graag met de dood. Tot hij opdracht krijgt om Samsonne, een andere regelaar te doden. Hij herkent in haar flarden van een verleden, een verleden dat hij liever zou vergeten, en krijgt het moeilijk met zichzelf. Toch probeert hij zijn opdracht uit te voeren, wat leidt tot een schitterende finale in een futuristisch stadion, waar een originele sport wordt beoefend, die Harry Potters Zwerkbal met het schaamrood op de wangen doet wegduiken: rockett-ball. De regels zijn simpel: je moet een doelpunt scoren voor 'de bal' in je gezicht ontploft. Zoals de speaker het zelf zegt: daar gaan we dan voor 45 eenheden ontplofbaar geluk!

Corbeyran hoeft niet meer voorgesteld te worden: Zang van de Vampiers, Clan van de Draak, Meesters van het spel, Vlindernetwerk. Stuk voor stuk sterke verhalen, die in sommige gevallen misschien bergaf gingen in latere delen, maar die nooit (voor mensen die achteraan in de zaal zitten: NOOIT!) teleurstelden in het eerste deel. Waar het tegenwoordig meer en meer mode wordt om het eerste deel te gebruiken als een lange (lees: doodsaaie) inleiding tot wat verder komen gaat (en ons niet meer interesseert, omdat we bij het eerste deel in slaap waren gevallen), weigert Corbeyran in dat valletje te stappen. Nee, hij serveert ons van bij het begin spetterende actie, die hij doorspekt met flashbacks om ons toch wat meer te vertellen over achtergronden van personages. Neem daar nog bij dat hij met Moreno zowat de ideale tekenaar heeft gevonden om dit grimmige verhaal uit te beelden. Knap hoe deze debutant erin slaagt om ons onder te dompelen in precies de juiste, hopeloze sfeer die past bij het scenario van Corbeyran.

En dan weet u het al, natuurlijk: ik geef vier sterren en een of andere kwibus gaat weer zeggen dat vier te veel is. Niet dus, want ondanks alles blijf ik toch met een tweeslachtig gevoel zitten na het dichtklappen van dit album. Want hoewel Moreno inderdaad de juiste sfeer schept en enkele straffe toeren laat bewonderen in zijn tekenwerk, zijn er toch elementen die storen, zoals bijvoorbeeld de Nävis-achtige Samsonne, die helemaal niet thuishoort in de rest van de tekeningen. Neem daar nog het feit bij dat het lievelingswoord van de juffrouw in kwestie 'sucker' bleek te zijn, waardoor ik mij van tijd tot tijd in een slechte Amerikaanse politieserie waande, dan weet je al dat de slechterik van dit verhaal nooit waanzinnig populair zal worden. Althans niet bij mij. En daarom drie sterren. Voila!



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.