Recensie

Het jaar van de olifant INT 1 Jaren van de olifant


"Ik heb mijn leven aan dat boek te danken." Als dat geen binnenkomer is! Een stripreeks lezen over de zelfdoding van de zoon van Willy Linthout en Magda Buytaert (Sam Linthout 1983-2004) vraagt heel wat empathie. Twee jaar daarvoor was er reeds een eerste poging. Nadien had Sam een vriendin, maar die leerde iemand anders kennen. Maar dat was zeker niet de reden. "Hij was hier niet graag, in deze harde, meedogenloze samenleving. Bij Sam was de wil om te sterven veel fundamenteler. En ja, een mens kan toch niet blijven leven voor zijn ouders alleen." Maar ouders hebben dan zoiets van: "Voor wie moeten wij nog leven?" In het verhaal leren we Karel Germonprez en zoon Wannes kennen. Het is echter heel duidelijk met wie we echt te maken hebben. De potloodtekeningen maken het scenario niet minder hard. Karel slaapt met een raar toestel want hij heeft slaapapneu. Alvast een verklaring voor de titel. Hij lijkt wel een olifant. Om hier ook humor in te steken moet je ijzersterk zijn. Want humor is dan wel even weg. Gevoelsmatig is dit een autobiografische strip, met hulp van broer Theo. De omhelzing van de modepop zal ons lang bijblijven. Dit is wel het toppunt van eenzaamheid. En wanneer het er echt toe doet, sta je alleen. De krijttekening van Wannes die gaat leven blijft ook bij als ongemeen sterk beeld. Laten we hopen dat de kloof tussen Willy en zijn vrouw helemaal terug netjes vol beton komt. Willy Linthout maakte deze reeks voor zichzelf, om te rouwen. Zou hij weten hoeveel mensen hier al heel veel moed uit geput hebben? Het portret van Sam hangt boven de deur. De laatste pagina geeft ons kippenvel: "Slaap lekker, Sam!" We kijken uit naar de heruitgave met twee extra hoofdstukken!Willy Linthout



Dit is een recensie van een gebruiker.