Recensie

De onthoofde arenden 21 De hand van de profeet


Aaah! Ridderverhalen! Veel stripliefhebbers lusten er wel pap van. Enerzijds doet het ons terug aan onze jeugd denken, want wie heeft er nu niet met een meetlat heroïsche zwaardgevechten nagespeeld? Anderzijds hangt er een, vaak onterechte, zweem van romantiek rond deze periode, waardoor we wel eens met een teletijdmachine zouden willen een kijkje nemen.

Maar driewerf helaas. Onze jeugd is lang vervlogen, gelukkig niet onze jeugdigheid, teletijdmachines komen enkel in strips voor en de meetlat is aan splinters gevlogen net toen we onze tegenstander de genadeslag wilden toebrengen.

We zullen het dus moeten stellen met ons favoriete medium: strips. En daar kan de reeks De onthoofde arenden ons wel in helpen. Deze reeks verscheen voor het eerst in vertaling in 1989. Ondertussen noteren we al album 21, in het Frans zelfs al 27!

In "De hand van de profeet" gaat Heer Hugo op zoek naar Al Mansour en zijn zoon Sigwald. Terwijl de grote verhaallijn, die we nu al een aantal albums met plezier volgen, nauwelijks aan bod komt, gaat het ruime middenrif van het album over de belegering van een slot. We krijgen fraaie aanvals- en verdedigingstactieken te zien, met inbegrip van tuigen als een evenhoge of blijde.

Hugo ontpopt zich als de held van de dag door de kennis die hij opdeed bij de Muzelmannen en dat is maar goed ook om tot zijn doel te komen. Maar hij blijkt niet de enige die over dergelijke kennis beschikt.

Het verhaal is spannend, zij het wat voorspelbaar. Je zou dit album ook los van de reeks kunnen lezen. Slechts in het begin en op het einde zijn er verwijzingen naar de voorgeschiedenis. En Hugo werkt zich voldoende in de nesten om een cliffhanger te hebben op het einde, zodat we kunnen uitkijken naar het vervolg.

Michel Pierret neemt zoals ook in het vorige album zowel de tekeningen als het scenario voor zijn rekening. De tekeningen zijn verzorgd, maar braaf. Daar is op zich niets mis mee. Liever zo dan meer spektakelwaarde waar dan de "haast en spoed" vanaf druipt.

Het verhaal is logisch opgebouwd en toont ons de middeleeuwen op een minder romantische wijze dan we vroeger droomden. Waarschijnlijk was de realiteit nog een heel stuk harder. Maar toch toont Pierret ons aspecten uit het riddertijdperk waar we als jonge knaap niet echt bij stil stonden. Een valse held van de kruisvaart, ingepikte lenen, soldaten die zinloze gevechten moeten aangaan wetende dat de dood op hen wacht. En natuurlijk ook de vleselijke liefde, die zowel vader als zoon als betaalmiddel gebruiken.

De onthoofde arenden blijft ontspannende lectuur voor liefhebbers van avontuurlijke ridderverhalen.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.