Recensie

Coma 1 Vincent


Zelden werd er in bepaalde stripkringen zo naar een album uitgekeken als naar Coma. Het woord hype was wel op zijn plaats. Ik had er geen goed oog in. Uit ervaring weet ik dat gehypte strips meestal serieus tegenvallen. Maar het nieuwe werk van Steven Dupré lost alle verwachtingen in. Meer nog, met Vincent levert de Antwerpenaar een van de beste strips van dit jaar af.

Een eerste album van een nieuwe reeks is meestal een inleiding zonder veel actie. Het krijgt het voordeel van de twijfel en we hopen dat het tweede deel beter wordt. Coma daarentegen vliegt er onmiddellijk in. We zitten vanaf de eerste bladzijde midden in een wilde achtervolging in een reusachtig woud. Een groep kinderen zit achter een jongen aan. Vincent is zijn naam en hij heeft geen flauw benul hoe hij in dat bos terechtgekomen is. Zijn achtervolgers willen hem echter geen kwaad doen. Zij nemen hem op in hun groep. Immers, zij weten ook niet wat ze in het woud doen. Het enige wat ze zeker weten is dat ze uit de buurt van de prikkers moeten blijven. Wanneer Vincent lid wordt van de groep is er een strijd aan de gang om het leiderschap. Skinner heeft er een stiekeme moord voor over om leider te kunnen worden. Immers, als bevelhebber heb je recht op het beste voedsel. Het doet allemaal een beetje denken aan The Lord of the Flies van William Golding. Alleen zijn de kinderen om een gans andere reden op elkaar aangewezen. Vincent is schijnbaar de enige die zich afvraagt waarom al die kinderen doelloos in het bos rondzwerven. Beetje bij beetje begint hij zich te herinneren wat er met hem gebeurde vlak voor hij in het bos terechtkwam. En uiteindelijk kan hij het raadsel oplossen.

Steven Dupré laat met Coma zien waartoe hij in staat is. Het zijn weinigen gegeven om een origineel en degelijk scenario te schrijven en dit nog eens prachtig in beeld te brengen. Nooit wordt het verhaal langdradig. En daar heeft hij zijn truukjes voor. Op een bepaald moment gooit Paki, een van de kinderen, een steen naar het hoofd van leider Skinner. Je draait de bladzijde om en verwacht een vechtpartij te zien tussen Skinner en de keiengooier. Maar neen hoor, er begint gewoon een nieuwe scène. Alleen zie je Paki nu met een blauw oog rondlopen. Het klinkt misschien vreemd, maar dit was het moment waarop ik echt overtuigd raakte van de kwaliteiten van Steven Dupré. Al kon ik dit natuurlijk ook merken aan de schitterende tekeningen. Het enige wat me wat stoort is de te donkere en drukke inkleuring. Omdat de kadertjes nogal aan de kleine kant zijn, krijgen de tekeningen hierdoor een wat overladen indruk.

Steven Dupré liep al lang met plannen voor een album voor volwassenen rond. Alleen zat hij bij een uitgeverij die enkel en alleen aan commerciële winst dacht. Van de Standaard Uitgeverij kreeg hij niet de vrijheid om zijn talenten te ontplooien. Meer nog, zijn reeks Sarah en Robin werd zelfs stopgezet omdat de verkoopcijfers tegenvielen. Maar van een uitgeverij die zelfs een monument als Marc Sleen aan de deur zet, kan je alles verwachten. Gelukkig kon Dupré zich vrijkopen. Glénat toonde wel belangstelling en hopelijk is dit het begin van de zuurverdiende internationale doorbraak.



Dit is een officiële stripinfo.be recensie, geplaatst door een medewerker van ons team. stripinfo.be werkt samen met uitgevers om u deze recencies te brengen.